All monsters are human

[Kayra]

Pas toen hij toestemde en zijn shirt uittrok, besefte ze zich dat hij zich zou moeten uitkleden tegenover haar. Met de gedachte van haar droom in haar achterhoofd, voelde ze haar ogen beginnen te blozen. Ze hoopte dat het niet te zien was en als het dat wel deed, hij er opnieuw geen aandacht aan zou besteden. Ze kon het niet laten om toe te kijken, om kort zijn lichaam te aanschouwen, maar uiteindelijk haar ogen - met tegenzin - neer te slaan uit fatsoen. Ze grinnikte om zijn reactie over het feit dat ze een mesje achter haar beha stopte. Het was waar. Dát was pas risico nemen.
Met een knoop in haar maag liep ze achter Samuel aan. Ze was enorm bang voor wat er komen zou. Ze was bang voor de mensen die ze zouden aantreffen. Ze was bang dat ze net als hen zou eindigen. Ze was bang dat ze hen fysiek ook pijn zouden doen.
'Loop maar met ons mee. Vandaag worden jullie overgeplaatst, samen met een aantal andere patiënten waar de diagnose zojuist van is vastgelegd,' sprak de zuster monotoon. Ze had een afwezige uitdrukking, alsof ze niet wist wat er echt gaande is. Kayra vroeg zich af hoe ziek je moest zijn om hier te komen werken.
De zuster begon met lopen en er werd van hen verwacht dat zij meeliepen. De man liep achter hen, zodat ze hen goed in de gaten konden houden. Kayra zette een paar snelle stappen, zodat ze naast Samuel kwam te lopen en ze keek hem aan. Hoe kon het toch dat hij zich nog zo rustig leek te voelen? Ze wist dat hij ergens ook bang was, maar hij leek nog wel logisch te kunnen nadenken. Hij leek in elk geval zichzelf in handen te hebben, iets dat zij niet van zichzelf kon zeggen.
Ze liepen een aantal trappen op, tot ze in een gang kwamen die Kayra herkende. Ze herkende het door de verf die was afgebladerd. Iets wat haar als eerste was opgevallen toen ze dit gebouw betrad. Ze waren op de begane grond. Uiteindelijk stopte de vrouw en draaide ze zich om. 'Jullie worden over geplaatst naar een ander gebouw.' Ze keek hen aan met een waarschuwende blik, alsof ze hen daarmee wilde zeggen hoe verschrikkelijk ze het zouden krijgen als ze nu probeerden te ontsnappen. Kayra was er bijna van verzekerd dat Samuel ervoor zou kunnen zorgen dat in elk geval één van hen vrij kwam. Of hij kwam vrij en vluchtte, of hij offerde zichzelf op zodat zij vrijkwam. Het was bijna een feit dat de ander daar dan voor gestraft zou worden. In haar ooghoek zag ze dat de man Samuels polsen vastpakte en dat was ook het moment dat zij begon te twijfelen. Dit was haar kans. Als ze nu het mesje tevoorschijn haalde kon ze de vrouw neersteken. Daarna kon ze Samuel laten afhandelen met de dokter. Maar ze was te bang. Ze was opgeslokt door de twijfels en toen de vrouw haar polsen ook vastpakte, wist ze dat ze te laat was.

[Samuel]

Kayra volgde uiteindelijk, zichtbaar nerveuzer dan hij was. Op dit moment wist hij gewoon niet wat hij moest verwachten, dus had hij niets om zich zorgen over te maken, was er niets om nerveus door te worden. Hij volgde de vrouw die hen zonet vriendelijk verzocht had mee te lopen, waarna ze vertelde dat ze overgeplaatst werden. Overgeplaatst. De kans dat hun vrienden hen nu nog zouden vinden, was dankzij één woord nihil geworden. Hoogstwaarschijnlijk zouden ze hier nu zelf moeten wegraken, met hun eigen krachten en tactieken. Hij sloeg zijn ogen omlaag, waarna een onopvallende zucht zijn mond verliet. Zijn hoofd ging opzij en hij keek richting Kayra, die zo te zien niet al te ontspannen was. Op het moment dat hij haar een bemoedigend knikje wilde geven, voelde hij twee ruwe en kille handen die zijn polsen omklemden. Hij herkende deze omgeving, hij had hier gisteren nog gestaan. Gisteren, toen niemand wist wat hier werkelijk gaande was, zelfs hij niet. Als ze het mes nu kon pakken, kon ze rennen, hij kon de zuster en dokter afleiden. Hij was vast sneller dan zij waren, maar toen hij vanuit zijn ooghoeken zag hoe ook Kayra's polsen beetgepakt werden, wist hij dat het te laat was. Hij nam het haar niet kwalijk, misschien was het slim om nu niets te proberen.
De dokter begeleidde hem naar een busje en hij zag de zuster die Kayra's polsen vast had hetzelfde doen. 'Hou die meid van je maar dichtbij, er zullen mensen zijn die al een tijdje geen meisje zoals haar hebben gezien.' Samuel keek de man vol afschuw aan, waarna hij zijn hoofd schuin hield. 'Waarom zou ons lot u ook maar iets kunnen schelen?' De dokter glimlachte, waarna Samuel het busje instapte en met diezelfde, afkeurende blik de personen erin bekeek. Ook Kayra vond haar weg in het busje, waarna de deuren dichtgingen.
'Trui,' mompelde een man, waarna deze begon te lachen. Niet zoals gewone mensen lachten, maar zoals geestelijk gestoorde mensen dat deden. 'Trui!' zijn stem klonk luider en vrijwel meteen liep Samuel naar voor, duwde zijn hand rond de keel en duwde zijn hoofd tegen de wand. 'Jij,' zei hij, terwijl hij zijn blik in de zijne boorde, 'jij houdt je giftige mond dicht, of ik haal je tong er eigenhandig uit en geloof me, dat is geen pretje.' Een gemaakte glimlach sierde zijn gezicht, waarna hij de keel van de man iets harder dichtkneep, om daarna los te laten. De man zweeg, waarna Samuel goedkeurend knikte. 'Zie je, de stilte is zoveel aangenamer dan jouw stem.' Zelf ging hij weer zitten, waarna hij inderdaad merkte dat sommige mannen duidelijk lieten merken dat ze Kayra een aangename verschijning vonden. Hij zuchtte, waarna hij zijn arm om Kayra heen sloeg. 'Kijk ze niet aan,' mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn hoofd tegen de wand van het busje liet rusten.

[Kayra]

De overige mensen in het busje leken een stuk verder heen dan dat zij waren. Ze keken glazig voor zich uit, fluisterden zachte woorden, lachten op een eigenaardige manier. Kayra ging zitten, op een plek waar genoeg ruimte was voor zowel haar, als Samuel. Maar in plaats van haar te vergezellen, stapte hij af op de man die een akelige lach liet horen. Het was best vreemd om te zien hoe gemakkelijk het Samuel afging. Hoe gemakkelijk hij zijn hand rond de man zijn hals klemde en de woorden in zijn gezicht spuugde. Kleinerend, afkeurend en gemeen. Het werkte wel. De man hield zijn mond hierna en leek het woord "trui" nooit meer te durven uitspreken. Toch voelde Kayra geen schuldgevoel naar de man toe, ze voelde enkel opluchting. Momenteel was haar eigenbelang groter, dan haar medelijden naar de mensen om haar heen.
Pas toen Samuel terug kwam naar haar en zij om zich heen keek, merkte ze de begerige blikken op. De blikken die haar strak in de gaten leken te houden, alsof ze hun prooi was. Alsof ze haar elk moment konden bespringen. Een rilling trok over haar rug, net op het moment dat Samuel zijn arm om haar heen legde en zachte woorden mompelde. Ze wilde hen ook niet aankijken, maar toch deed ze het. Op het moment was ze blij dat ze een te grote jurk droeg, die totaal geen vorm gaf van hoe haar lichaam eruit zou zien. Ze was bang dat de blikken dan niet alleen op haar gezicht gericht waren, maar ook op andere delen. Uiteindelijk sloeg ze haar ogen neer en was de vloer opeens enorm interessant.
Ze hoorde wat geschuifel. Haar eerste ingeving was rechts. Daar zat een man die - naar haar idee - veel te dichtbij was. Onbewust kroop ze nog wat dichter tegen Samuel aan en liet ze haar wang op zijn schouder rusten. Maar toen ze nog eens geschuifel hoorde en de man nog even ver van haar verwijderd was, besefte ze het dat het van de andere kant kwam. Links. Degene die naast Samuel zat. De vrouw had dezelfde jurk aan als Kayra, al paste die van haar beter. De vrouw kwam steeds dichter bij Samuel te zitten en ze sprak op fluisterende toon. Het waren woorden die Kayra niet kon verstaan, doordat de vrouw niet kon articuleren. Althans, Kayra dácht dat dat de reden was. Maar toen de vrouw begon te lachen, trof ze een tandloos gebit aan. De vrouw had haar blik op Samuel gericht en ze tilde deze op, alsof ze klaar was om Samuels wang te aaien. Ze wilde niet weten wat de jongen haar aan zou doen als de vrouw hem aanraakte, als je keek dat hij de man net al bijna gewurgd had. Onwillekeurig keek ze naar de man die eerder ook zo gek had gelachen. Zijn ogen keken schichtig heen en weer en hoewel hij niets zei, vormden zijn lippen wel continu hetzelfde woord: trui. Wat als zíj ook zo zouden worden? Wat als ze na dit stadium, ook in diezelfde kelder gedumpt zouden worden? Alleen het idee al, maakte haar bijna gek. Ze was bang. Veel banger dan ze zou moeten zijn, als ze ooit wilde dat haar ontsnappingswens werkelijkheid zou worden.

[Samuel]

Het duurde niet lang vooraleer Kayra dichter naar hem toe kroop, maar hij begreep wel waarom. Het was niet de meest aangename plek om te zitten, dus liet hij haar gewoon doen. Geschuifel langs zijn kant, zorgde ervoor dat hij zijn hoofd van de bovenkant van het busje afwendde, om naar de bron van het geluid te kijken. Gefluister was het enige wat hij uit de bewegingen van haar mond kon opmaken, maar wat ze zei, wist hij niet. Het was onduidelijk, maar pas toen ze lachte en te zien was dat deze vrouw geen tanden had, werd meteen duidelijk waarom het zo onverstaanbaar had geklonken. Hij wendde zijn blik weer af en richtte deze naar voor, waardoor hij verder negeerde wat de vrouw probeerde te zeggen - als dat ook was wat ze wilde doen. Verder bleef ze wel op afstand, net zoals de rest van de mensen in het busje op afstand bleef. De verdere weg naar het gebouw waar ze heen werden gebracht, verliep in stilte. Alleen de man die hij eerder een waarschuwing had gegeven, sprak nog - al was het zonder geluid. Uiteindelijk stopte het busje, waardoor alle aandacht die de personen eerder op hem en Kayra hadden gevestigd, nu naar de deuren gingen die geopend werden. Het waren nieuwe gezichten, maar ze hadden allemaal datzelfde duistere in hun ogen. Zij waren de laatste die uitstapten en de gezichten van de zusters en dokters, waren er van verschillende leeftijden. Jong en oud, oud en jong. Ieder van hen begeleidde één patiënt naar binnen en zo te zien hadden ze elk een bundeltje documenten vast, waarin waarschijnlijk alles stond wat ze moesten weten. Een zuster wiens glimlach te gemaakt was, kwam naar hem toegelopen.
'Samuel?' vroeg ze, nog steeds met die neppe glimlach. Ze knikte tevreden, waarna ze een blik op Kayra wierp. Het was een dokter die naar haar toeliep, ongeveer dezelfde leeftijd als de zuster die naar hem toegelopen was. Nog jong, allebei.
'Volg me maar,' zei de vrouw. Hij keek niet meer achterom, omdat hij wist dat hij Kayra nog terug zou zien. Ook al kregen ze een andere kamer. Ze liepen door tot ze in een gang kwamen met verschillende, kleine kamertjes. Nummer 61 was waar de zuster stopte en de deur opende, waarna ze hem gebaarde om naar binnen te gaan. Het waren geen kamers voor een verblijf, aangezien er verschillende medische toestellen stonden en een tafel met twee stoelen iets verderop, zoals eerder het geval was geweest.
Samuel keek de vrouw vragend aan, waarna deze hem met een neutrale blik aankeek. 'We gaan een beetje basisonderzoek doen, bloedprikken en die dingen. Trek je shirt maar uit, ik weet hoe vervelend die hemden zijn om de mouwen ervan op te stropen.' Zijn shirt. Verdomme.

[Kayra]

Het beviel haar niets. Niet alleen dat Samuel en zij van elkaar gescheiden werden - ze verwachtte dat dat voor langere tijd zou zijn - maar ook dat hij niet eens omkeek. Alsof ze het nodig was. Een geruststellende glimlach, een kort knikje, een simpele blik die veel meer zei dan mogelijk was. Misschien was het niet eens de handeling zelf die haar rust zou bezorgen, maar was het het idee dat hij het probeerde.
De dokter die naar haar toe was gekomen, zag er jong uit. Niet eens zo heel veel ouder dan dat zij was. Hij had donkere haren en lichte ogen. Als hij er niet zo wezenloos uit had gezien, zou ze hem zelfs knap hebben genoemd. Hij legde zijn hand tussen haar schouderbladen en zette er een lichte druk op. 'Loop maar met mij mee,' zei hij. Hij leek zich wel meer bewust van het leven, dan de andere mensen die ze had gesproken. Zijn stem klonk bijna helder, zijn woorden waren niet ingestudeerd. Ze vroeg zich af hoe ze hier aan hun personeel kwamen. Waren het echt zulke zieke mensen of waren ze op de één of andere manier gehypnotiseerd?
Ze stopten bij een kamertje, waarop in het wit het nummer 21 gedrukt stond. De man opende de deur en een kleine kamer verscheen. Er was geen bed of iets dergelijks, iets wat haar ervan verzekerde dat ze hier niet hoefde te overnachten. Wel stonden er medische toestellen en een tafel met twee stoelen. Op de tafel lag een spuit, iets wat haar de rillingen gaf, aangezien het haar direct herinnerde aan de vorige keer dat ze een spuit in haar had gekregen.
'We gaan wat basisonderzoek doen, hierna word je naar je slaapplaats gebracht.'
'Zijn er slaapzalen?'
'Ja.' De man pakte de spuit. 'Stroop je mouw iets op, wil je?' Ze knikte enkel en haalde de mouw van haar jurk omhoog. Door de houding prikte het mes lichtjes in haar huid, iets waardoor ze bijna overvallen werd door angst. Wat als ze erachter kwamen? Ze keek omhoog, zodat ze niet te veel in paniek zou schieten. Ze moest rustig blijven. Ze mocht het niet verpesten. Als ze haarzelf zou verliezen, zou ze hier misschien wel voorgoed vastzitten. Nu ze waren overgeplaatst, was de enige hoop op henzelf gevestigd en ze besefte zich dat ze het zich niet kon veroorloven als ze haarzelf verloor. Kayra kneep haar ogen dicht toen de spuit haar arm in gleed, bang voor wat er zou komen. De spuit was niet gevuld geweest met een goedje, dus ze achtte de kans klein dat ze zich hierna vervelend zou voelen of iets dergelijks. Pas toen de spuit uit haar arm was en ze haar ogen weer opendeed, durfde ze naar de spuit te kijken. Het was nu gevuld met een rood goedje: haar bloed. Ze liet de mouw van haar jurkje los en zuchtte zachtjes.
'We gaan zo een paar testjes met je doen, zodat we weten hoe je gezondheid eraan toe is. Denk aan een zichttest, gehoortest, je motoriek, et cetera. Daarna gaan we het hebben over je persoonlijkheid.' De man wees naar het pakketje papieren dat hij eerder vast had gehad.
'Wat is het?'
'Je dossier. We weten alles over je, wat we maar weten moeten. Kom, we beginnen met een test over je weerstand.'

[Samuel]

'Is er iets?' vroeg de vrouw toen deze merkte dat het wellicht langer duurde dan gewoonlijk.
'Helemaal niet,' antwoordde de jongen koeltjes. Hij greep de onderkant van zijn trui en kon alleen hopen dat beide lagen tegelijkertijd omhoog gingen, zodat het niet zou opvallen. Hij zuchtte en in één, gecontroleerde beweging trok hij beide lagen over zijn hoofd. Aan de uitdrukking van de vrouw te zien, had ze niets gemerkt. Hij legde zijn kleding op de stoel, waarna de vrouw met haar hand naar een andere stoel wuifde.
'Ga daar maar zitten,' zei ze, waarna hij deed wat hem opgedragen werd. De vrouw haalde een lege injectienaald uit een lade, waarna ze weer naar hem toekwam. Zonder pardon drukte ze de naald in zijn huid, waarna de spuit zich vulde met zijn bloed. Een vijftal tellen later werd de naald weer weggehaald en bleef een druppel bloed op zijn arm hangen. 'Hou deze er voorlopig tegen,' zei de vrouw, waarna ze een watje tegen de minieme wond drukte. Hij nam het van haar over toen hij zijn vingers op het witte stof legde.
'Dus,' begon hij, terwijl hij met zijn ogen de vrouw volgde, 'werk je hier vrijwillig of onder dwang?' Hij grijnsde even toen hij het verbaasde gezicht van de vrouw zag, waarna deze haar werk onderbrak en haar blik op Samuel richtte.
'Excuseer?'
'Al het personeel dat ik al gezien heb, had enkele rare trekjes. Jij voorlopig niet, dus werk je hier onder dwang of ben je al even gek als zij zijn?'
De vrouw grinnikte. 'Wij zijn niet de enige met vreemde karakteristieken, Samuel. We weten meer van jou dan jij van ons.'
'Is dat zo?' vroeg de jongen, met een ironische ondertoon.
Ze wees naar de tafel, waar een stapel papieren lag. Er zat een rood lint omheen, wat hem deed vermoeden dat het belangrijke documenten waren die voor de meeste mensen geheim bleven. 'Een beetje vreemd dat het zo lang heeft moeten duren voordat je hier was en dan nog niet eens om de reden die het meest voorspelbaar was.' Ze richtte haar blik weer op waar ze eerder mee bezig was geweest. 'Ga maar op die stoel zitten, we zullen die documenten meteen even overlopen.'

[Kayra]

Ze namen alle testen zwijgend af. Kayra had niet het lef om confronterende vragen te stellen, om de betweter uit te hangen of gewoon informatie te verzamelen. Dat terwijl er in haar hoofd een wirwar aan die vragen was. Soms wilde ze dat ze meer lef had en dat ze net als Samuel alert was. Nu was Kayra ook wel alert, maar ze zag een heleboel dingen ook over het hoofd.
‘Goed, we hebben alle testen afgenomen. Neem maar plaats op de stoel,’ sprak de dokter. Nog steeds voelde Kayra het koele mes tegen haar huid aan. Ze was bang dat hij het bij één verkeerde beweging zou zien. Op dit moment was ze blij dat ze haar een te grote jurk hadden gegeven, waardoor dergelijke objecten die ze in haar beha verborg – hoe onwaarschijnlijk dat ook was – niet opvielen. Ongemakkelijk nam ze plaats op de stoel, terwijl de jongeman op de stoel ging zitten die aan de andere kant van het tafeltje stond. Een onbehaaglijk gevoel trok door haar heen. Was het echt haar dossier? Stond er echt alles van haar in? Ze hoopte van niet. Ze hoopte heel erg van niet.
‘Je hebt niet veel lessen op school bijgewoond.’ Kayra bleef de jongeman aankijken. Ze was bang dat ze zou toegeven wanneer ze haar ogen neersloeg.
‘Hoe komen jullie aan mijn dossier?’
‘We gaan je helpen, Kayra. Wij hebben recht op je dossier, het is aan ons vrijgegeven.’
‘Ik ben hier niet voor hulp.’
‘Niet? Je bent een patiënt hier, Kayra. Je hebt onze hulp nodig.’
‘Ik ben hier niet gekomen om geholpen te worden. Ik ben hier gekomen om iets aan mijn vrienden te bewijzen, samen met Samuel. Niet om zogenaamd geholpen te helpen.’
‘Je houdt jezelf leugens voor. Je hebt hulp nodig Kayra. Je ouders hebben je hierheen gestuurd. Weet je dat dan niet meer?’
Onzin. Het was echt onzin. Ze probeerden haar wijs te maken dat ze echt geestelijk gestoord was. Misschien was ze dat ook wel, ze was fouten begaan in haar leven, maar ze had geen hulp nodig. Ze kon prima voor haarzelf zorgen. Toch zou het wel een actie zijn geweest voor haar ouders om haar hier af te brengen. Die riepen al jaren dat ze niet goed in haar hoofd was. Het leek echter hopeloos om nu tegen de man daarover in discussie te gaan. Hij had zijn eigen waarheid, al probeerde hij haar ervan te overtuigen dat zij dat had.
‘Je weet zelf toch ook wel waarom je hulp nodig hebt.’
Kayra zweeg. Natuurlijk wist ze dat. Ze wist wat hij wilde horen. Dat zou ze alleen niet gaan toegeven.
‘Je hebt een ver…’
‘Had,’ viel ze hem in de reden.
‘Je had een verslaving. Je leed een dubbel leven en dat had tot gevolgen dat je veel spijbelde voor school.’
Kayra had ze de behoefte om nu nukkig haar ogen neer te slaan, maar ze wilde hem niet laten winnen.
‘Maar het ergste…’ Nee. Dat mocht hij niet zeggen. Ze wist wat hij ging zeggen, maar ze wilde niet dat hij daarover begon. ‘… is dat je een levend wezen hebt gedood. Waarom, Kayra? Waarom heb je abortus gepleegd?’
Hoe zielig, als je er zo over nadacht. Jarenlang ging ze het ene café, het andere uit, onder invloed van illegaal spul dat haar hele wereld op de kop liet slaan. Ze deelde het bed met de ene en de andere jongen, waarvan één haar zelfs had bevrucht. Zonder er lang over getwijfeld te hebben was ze naar de abortuskliniek gegaan om dat wezen in haar te laten doden. Ze was geen moeder en dat zou ze ook nooit worden.
‘Nou?’
Kayra slikte moeizaam en hoopte dat de ontzetting niet in haar ogen te zien was. ‘Dat kind zou geen leven hebben gehad als het geboren zou zijn.’
‘En dit is waarom je hier bent, Kayra. Je hebt een vreemde gedachtegang. Hier zal je leren om met die zieke gedachtegang om te gaan.’
Natuurlijk. Natúúrlijk. ‘Zijn we uitgesproken?’
De man knikte, sloeg het dossier weer dicht en kwam overeind. ‘Ik zal je naar de slaapzaal brengen.’

[Samuel]

Hij was ietwat in de war, begreep niet wat er zou gaan gebeuren mochten die documenten geopend worden. Hij had geen idee of de informatie klopte, of ze wisten wat hij uitgespookt had. De kans was klein, echter. Niemand wist wat er achter hem schuilde, de masochistische persoonlijkheid wiens naam niet bij zijn karakter paste.
'Nou,' begon de jongen, 'ik wacht.'
De vrouw opende tergend traag het mapje waar de documenten inzaten. Haar veel te lange vingernagels vroegen erom gebroken te worden en ze schoof het eerste blad naar zich toe. Het was een diploma, middelbare school. Hij was met glans geslaagd, ondanks het feit dat hij vrijwel niets voor school deed. Het was niet de informatie die hij had verwacht te zien en gezien het weinige aantal papieren, vermoedde hij ook niet dat er nog veel zou volgen.
'Volgende,' begon ze, na een uitleg waar Samuel geen aandacht aan besteedde toen ze sprak. 'Je hebt een tatoeage op je arm, toch? De letter 'm' als ik me niet vergis. Staat voor...' ze keek even op haar papier, maar Samuels hand schoof het vanonder haar blikveld vandaag.
'Voor iets wat jou niet aangaat.'
'Je moeder,' zei de vrouw, met een zelfvoldane glimlach op haar gezicht.
'Iets wat jou niet aangaat, dus k zou je vriendelijk willen verzoeken om je mond te houden.'
'Goed, goed. Na het voorval is het bergaf gegaan met jou, je vertoonde agressieproblemen en bent het huis aan gegaan. Toen kwam de drugs.'
'Dan hebt u wel hele slechte bronnen, omdat ik met zulke dingen nooit in aanraking ben gekomen.'
'Uw vader heeft -'
'Mijn vader leeft niet meer,' onderbrak hij haar. 'En ik heb al het contact met hem verbroken op het moment dat ik op mezelf ging wonen, dus heeft hij geen weten van wat ik wel en niet gedaan heb.'
'Ik wist niet dat de dood van een dierbare zoveel met een mens kon doen. Wat was het? Auto-ongeluk? Zonde.'
'Jij houdt die bek van je dicht, of ik zorg er zelf voor dat je nooit meer een woord kunt zeggen,' siste hij, zijn vuist was ondertussen gebald.
'Agressieproblemen,' zei ze vrouw. 'Precies waarom je hier bent. Dat is nu weer duidelijk, je mag gaan. We kunnen dit gesprek wellicht later verderzetten.' De vrouw drukte op een knop en meteen ging de deur open, waarna een man deze keer hem gebaarde mee te komen - iets wat hij vrijwillig deed, omdat hij geen moment langer in deze ruimte wilde zijn. Hij had geen idee waar ze heengingen, maar het maakte hem niet uit. Deze plek bracht de slechtere herinneringen naar boven, dingen waaraan hij niet meer wilde denken en waarvoor hij zijn eigen remedies had gevonden.

[Kayra]

Regelmatig kwam het in haar op om haar kans te grijpen, om het mesje tevoorschijn te halen en de dokter te vermoorden. Ze kreeg vaak genoeg de kans. Vaak genoeg stond hij met zijn rug naar haar toe en hoe moeilijk kon het zijn om hem op die momenten te overvallen? Maar ze kon het niet. Beter gezegd: ze durfde het niet.
Het gesprek was afgelopen en haar polsen werden vastgehouden, terwijl ze door de witte gangen liepen van het gebouw. Mogelijk leek dit gebouw nog groter dan het vorige en ze kon de chaos achter sommige deuren horen. Wie had ooit kunnen denken dat een simpele weddenschap zou eindigen in een nachtmerrie? Ze had niet eens voor ogen gehouden dat zoiets kon gebeuren. Het was überhaupt niet in haar opgekomen dat ze die lijken daadwerkelijk zouden aantreffen. Ze geloofde niet in fabeltjes en ergens weigerde ze deze nog steeds te geloven.
Ze stopten voor een deur die met een beveiligingssleutel geopend werd. Een middelgrote slaapzaal verscheen voor haar en de moed zakte haar in de schoenen. Er stonden zes bedden, waarvan er drie bezet waren. Twee mannen en één vrouw. Alle drie leken ze niet erg helder.
‘Dit is uw nieuwe slaapplek. Hier zal je voorlopig veel tijd doorbrengen. Wij zullen elkaar nog wel eens spreken.’ De glimlach op zijn gezicht was angstaanjagend en liet rillingen over haar rug glijden. De man knikte enkel nog voor hij de sloot en terugviel in het slot.
Wantrouwend keek ze de anderen aan. De vrouw leek haar aanwezigheid niet eens op te merken, één van de mannen had alleen opgekeken en zich daarna weer gericht op zijn werk: namelijk het scheuren van zijn nagels. De andere man leek haar wel heel erg nauwlettend in de gaten te houden. Ongemakkelijk ging ze op één van de net opgemaakte bedden zitten, degene die het verst weg stond van de drie vreemdelingen. Ze deed niet eens de moeite zich voor te stellen. Het enige waar ze nu nog op kon hopen, was dat Samuel in dezelfde kamer geplaatst werd als zij.