All monsters are human

[Samuel]

Zoveel inspiratie uit AHS met de titels, haha.

Het gebouw was reusachtig, groter dan hij in eerste instantie had gedacht. Het was oud, enkele ramen waren ingeslagen en hier en daar was klimop heer en meester over de muren, die duidelijk slecht onderhouden werden. Goed, eigenlijk had niemand iets aan zijn oog voor detail of zijn alomvattende beschrijvingen voor deze plek. Hij en de persoon achter zich waren hier voor - hoogstwaarschijnlijk - een fabeltje verzonnen door vrienden die hen de stuipen op het lijf wilden jagen, iets wat ze niet gelukt was. Hij voelde weinig tot geen angst hier. De vervelende beltoon van zijn mobiele telefoon maakte een einde aan de stilte die er eerder had gehangen, waarna hij het mobieltje tegen zijn oor plaatste en de stem van een bekende hoorde.
'Dus dit is de engste plek die jij kent? Waar heb jij heel je leven gezeten, man?' Hij draaide zich om en keek Kayra bedenkelijk aan. Terwijl de blaadjes van de bomen op het ritme van de wind bewogen, luisterde hij naar de woorden die de anderen nog te vertellen hadden. Er zou een kelder moeten zijn en daar moesten ze heen. Eenmaal binnen moesten ze een foto maken, daarna mochten ze weer gaan. Oh, ze moesten wel echt binnengaan, een foto vanaf de deur zou als ongeldig gezien worden. 'Nog iets?' vroeg hij, zijn stem klonk lichtelijk geamuseerd en dat gevoel weerspiegelde zich in zijn ogen. In die kelder zouden ook lijken liggen, compleet verminkt. Of, zo zeiden legendes, patiënten die in dit gesticht hun laatste levensadem hebben uitgeblazen na een periode van martelingen, experimenten en weinig tot geen - en bovendien slechte - verzorging. Eitje. Hij haakte de telefoon in, waarna hij zich weer tot zijn lotgenoot richtte, die waarschijnlijk dezelfde boodschap via een berichtje had gekregen. 'Volgende keer winnen wij die verdomde weddenschap, hoor. Wat een opdracht dit. Moest het nou nog echt zijn.' Hij zuchtte, verkende de omgeving en speurde deze af, op zoek naar een of andere doorgang die hen naar de kelder bracht. 'Hebben ze jou toevallig een grondplan meegegeven?' vroeg hij tenslotte, aangezien zijn speuren niets had opgebracht.

[Kayra]

Hoewel Kayra totaal niet gevoelig was voor zulke fabeltjes, kon ze wel begrijpen hoe mensen op die fabeltjes kwamen. Het gebouw was groot en gaf het typische uitstraling dat elke horrorfilm ook had. Ze had films gezien waarin er ook zulke gebouwen waren: grauwe muren die bedekt werden met wilde planten en ingeslagen ramen. Het was Samuel die gebeld werd door hun o-zo leuke vrienden die hen hierheen hadden gestuurd. Niet dat ze bang was - ze geloofde toch niet in zulke sprookjes. Het was enkel een verspilling van tijd. Kayra ging veel liever naar de stad, of ze deed een indrink speel met diezelfde leuke vrienden. Maar in plaats daarvan ging ze op haar vrije avond naar een verlaten gebouw. Ze waren direct na het eten vertrokken, wat ervoor zorgde dat de zon al omlaag zakte, waarschijnlijk hadden ze gehoopt dat het Samuel en haar banger zou maken. Als ze het zo inschatte, was hij even rustig onder deze situatie als zij. Als ze hier nu met Mason had gestaan, had ze een groter probleem gehad: die knul was een angsthaas.
Afwachtend keek ze de jongen aan, die zijn telefoon opruimde, een opmerking maakte en vervolgens de omgeving onderzocht. Hij had groot gelijk. Ze begreep nog steeds niet hoe ze die weddenschap hadden kunnen verliezen. Het leek haast alsof de anderen de boel hadden gemanipuleerd, zodat zij hier nu stonden. Voor zover ze wist waren zij en Samuel de enigen die nog wel tegen horrorverhalen konden en zouden ze hen gewoon een keer bang willen zien. Het zou haar niets verbazen als ze nu zelf ergens in de bosjes verscholen zaten, om hen te laten schrikken. 'We kunnen via het raam? Die zijn toch ingeslagen.' Zelfs op de begane grond waren voldoende ramen kapot gebroken, al waren sommigen dichtgespijkerd met planken. Ze liep naar het eerste het beste raam toe dat toegankelijk was. Er staken nog wat scherven uit, maar niet groot genoeg om een bedreiging te vormen. Nieuwsgierig keek ze er naar binnen. De ruimte was leeg, op één onopgemaakt bed na. Als ze hier naar binnen zouden gaan, kwamen ze vanzelf wel bij de kelder, zou je denken. 'We kunnen ook een rondje om het gebouw lopen om te kijken of er zo'n ingang is die direct naar de kelder reikt, weet je wel?'

[Samuel]

De ramen, natuurlijk, dat hij daar niet aan gedacht had. Hij grinnikte even en knikte, waarna hij naar hetzelfde raam als Kayra liep. De kamer waar dit raam aan toebehoorde was vrijwel leeg, er stond slechts een bed met wat lakens in die er rommelig en versleten bijlagen. Deze kamer werd niet meer gebruikt, logisch. Patiënten zouden meteen weer langs het raam naar buiten klimmen, de vrije wereld in waar ze niet thuishoorden, maar dachten thuis te horen. Een wereld in die niet voor hen geschikt was en waar mensen hen buiten wilden houden. Triest verhaaltje, als je het zo bekeek. Goed, hij was nou ook niet bepaald een voorbeeld voor de maatschappij, maar hij was slim genoeg om het niemand te laten merken. Hij plaatste zijn handen zo dat ze een steun vormen en maakte een klein sprongetje. 'Ze willen ons perse hierheen, maar dan wil ik wel meer zien dan alleen een lege kelder,' mompelde hij. Zijn voeten landden niet veel later zachtjes op de grond. 'Pas op voor het glas, ik denk niet dat die stukjes zo steriel zijn.'
Hij liep naar de deur die hen toegang zou verschaffen naar een andere ruimte, die hopelijk ook dicht tegen de kelder lag. Hier was nog personeel, dat wist hij, maar dat was pas een verdieping hoger, of lager. Wist hij veel welke van de twee. Er waren ook nog patiënten, dus konden ze maar beter stil zijn. Voor zoverre dat mogelijk was eigenlijk, de deur piepte en kraakte toen hij de deurklink naar beneden duwde. 'Geweldig,' fluisterde hij, zowel sarcastisch als opgelucht, omdat de deur aan een lange gang grensde. Hij keek even achter zich. 'Dus, zullen we die idioten maar even een foto bezorgen?' vroeg hij, zijn mondhoek zachtjes omhoog getrokken in een soort grijns. Het enige gevaar was het personeel, maar hij was er vrijwel zeker van dat die niet meer op deze verdieping kwamen. Goed, als Kayra klaar was, konden ze hun zoektocht naar de 'vreselijke' kelder weer verderzetten.

[Kayra]

Waar Samuel vrij soepel door het raam sprong, had zij daar iets meer moeite mee. Het was niet zo dat Kayra onhandig was, in tegendeel zelfs. Haar motoriek was goed. Het probleem lag meer bij het feit dat ze niet het lef had om nu voor het eerst door een raam te springen, met ramen die alles behalve steriel was. Dus besloot ze om rustig door het raam te klimmen, al kostte dit wel iets meer - zeg maar gerust heel veel - tijd dan dat het bij Samuel had gekost.
Gauw liep ze naar de jongen toe die de deur al had geopend en ze ging iets op haar tenen staan, zodat ze over zijn schouders heen kon kijken. De gang was kaal, oud en lang. De witte verf was hier en daar al aan het afbladeren, waardoor de grauwe kleur van het beton weer naar voren kwam. Ze knikte als antwoord op zijn vraag. Het voelde alsof ze op de set van een horrorfilm rondliep en hoewel ze niet bang was en wist dat dit toch niets zou betekenen, voelde ze toch een onbehaaglijk gevoel in haar onderbuik omhoog trekken. 'Links of rechts? Zouden ze hier ergens een plattegrond hebben trouwens? Ik zou namelijk niet weten waar we naartoe moeten.' Haar stem was zacht, alsof ze elk moment betrapt konden worden. Dat was eigenlijk ook wel zo, maar of hen dat veel problemen zou opleveren was een volgende vraag. Die mensen waren ook slechts mensen en waarschijnlijk zouden ze met een waarschuwing weer kunnen vertrekken, al hadden ze dan geen bewijs voor hun vrienden.
Kayra legde haar armen over elkaar en bekeek de twee richtingen die ze op konden. Ze moest toegeven dat ze blij was hier niet alleen te zijn, aangezien ze dan hoogstwaarschijnlijk een stuk angstiger was geweest. Waarschijnlijk had ze dan ook niet geweten wat ze zou moeten doen en uit ervaring was gebleken dat als ze zulke keuzes alleen moest maken, ze die keuze maakte als een kip zonder kop.

[Samuel]

Zijn blik zocht de gang af, op zoek naar een deur of een andere doorgang naar de kelder. Links of rechts, rechts of links. Om eerlijk te zijn had hij geen idee welke kant hen het meest zou opleveren. Het zou afhangen van zijn intuïtie, ach. Aan zijn linkerkant zag hij minder deuren, als hij logisch redeneerde was dat misschien de beste kant om een kelder te plaatsen. 'Links,' zei hij stil, waarna hij de kamer verliet - wat helaas niet zonder gekraak van het parket op de grond verliep. Het was misschien niet de engste opdracht, maar wel een irritante. Zo één waarbij je je aan alles ergerde. Natuurlijk waren er risico's, maar hij dacht niet dat die echt een probleem zouden vormen op dit moment. Het grootste risico was misschien het kapotte raam geweest, maar daar waren ze zonder kleerscheuren doorheen geklommen.
De gang had hetzelfde uiterlijk dan hij in gedachten had, de muur stond op instorten en op de vloer lag gruis, stof en hier en daar bloedspatten. Op de muur zaten nog vochtplekken en waarschijnlijk nog meer dan dat. Hij fronste toen hij verder liep en na een tijdje kwam hij bij een deur aan die een beetje verscholen lag. Op de deur hing een bordje, waarop stond dat niemand - op het bevoegde personeel na - toegang had tot deze ruimte. In de deur zelf had iemand 'kelder' gekerfd. Een lange inkerving die naar beneden liep en daarna een ruwe bocht naar links maakte was de laatste boodschap. 'Volgens mij is het hier,' mompelde hij. De deur was op slot, maar met wat hulp van zijn schouder ging deze open. Licht was er niet, maar ze hadden hun telefoon. Zo te zien was dit wel de kelder, nu moesten ze nog naar binnen, een foto maken en ze konden weer gaan. Wat hij wel moest toegeven, is dat het gebrek aan verlichting hem wel een beetje zenuwachtig maakte, maar het feit dat hun vrienden zich misschien verstopt hadden achter één of andere kast, maakte hem rustiger. 'Heb je nog voldoende batterij om het licht van je mobieltje te gebruiken? Ik vrees ervoor dat we anders geen hand voor ogen zullen zien.' Hij scheen naar binnen met zijn eigen mobieltje, maar zag niet meer dan een paar kapotte spullen en een serie buizen die vanaf hier oneindig ver leken door te gaan. 'Oh, trouwens,' riep hij, richting de oneindigheid die de kelder was, 'als jullie hier zitten, stel idioten, verzin volgende keer een betere opdracht, want ik heb zin om júllie hier als verminkte lijken achter te laten.' Geen antwoord, nou, ze waren nog laf ook.

[Kayra]

Jep. Ze was met de minuut blijer dat ze hier was met Samuel en niet met één van die andere gekken. Hij maakte hier een grapje van, de anderen waren écht bang geweest. Zelfs zij kon er niet geheel aan ontkomen. Zelfs zij voelde zich niet helemaal goed in dit gebouw. Meer door de bloedspetters, dan door de verhalen die over deze plek te ronde gingen.
Kayra legde met een kleine grijns haar hand op de schouder van Samuel. 'Ik denk niet dat die lafaarden antwoord zullen geven. Waarschijnlijk geloven ze oprecht dat ze ons kunnen laten schrikken,' zei ze, met eenzelfde grijns als die hij zojuist op zijn gezicht had gehad. Ze had zo onderhand de zaklamp van haar telefoon ook al ingeschakeld en het enige wat ze nog zouden moeten doen, was naar beneden lopen, de foto maken en weer teruggaan. Nu ze de kelder hadden gevonden, was ze zowaar opgelucht en baarde ze zich niet veel zorgen meer. Ze liet haar hand van zijn schouder glijden en liep als eerste de trap af. Onderaan de trap bleef ze voor korte tijd stilstaan om de boel te observeren. De kelder was niet breed, maar wel gigantisch lang. Ze keek kort over haar schouder naar Samuel, maar liep al een stukje vooruit. Het zag eruit alsof deze plek al in geen tijden meer bezocht was. Ook hier gaven de muren de indruk alsof ze elk moment konden instorten. De pilaren die in de lengte verspreidt waren, zouden het plafond moeten dragen, maar ze was bang dat als ze er ook maar eentje aanraakte, de boel zou instorten.
Ze bleef stilstaan, terwijl ze nog niet eens zo heel ver door de kelder was gelopen. De muur waar ze voorstond was bedekt met een behoorlijke laag bloed. 'Ik geloof het verhaal dat die sukkels ons verteld hebben niet, maar ik geloof wel dat hier dingen gebeurd zijn die niet helemaal de bedoeling waren,' mompelde Kayra, met haar licht gericht op de bebloede muur. Zelf keek ze er echter niet naar. Ze vond het geen prettig idee. Stel je voor hoe dat bloed er gekomen was... Daarom hield ze haar gezicht opzij gericht, naar Samuel.

[Samuel]

Het extra licht van Kayra's mobieltje maakte deze plek akeliger dan hij verwacht had en hoe langer hij hier vertoefde, hoe scherper hij een geur rook die niet in kelders hoorde te hangen. Hij voelde een hand op zijn schouder en toen hij een blik achterom wierp, haalde hij opgelucht adem toen hij zag dat het Kayra was. 'Volgens mij zijn ze hier niet,' antwoordde hij. Ze liep als eerste het kleine trapje af, de kelder in. Het duurde niet lang voor hij ook beneden was en nu zijn lichaam de deur niet meer tegenhield, viel deze weer dicht, met het nodige gepiep en gekraak. Hij kon alleen hopen dat niemand het hoorde boven, maar daar was vast genoeg lawaai, tenminste, in de kelder hoorde hij voetstappen boven zich, net zoals stemmen en geschreeuw van de patiënten. Als er iets was dat een beetje akelig was, was het dat.
Zijn aandacht ging van de geluiden boven naar de stem van Kayra, die met haar telefoon op een muur scheen. Hij keek bedenkelijk naar de roodgekleurde muur en liep erheen, waarna hij met zijn vingers langs de muur streek en de rode vloeistof aan zijn vingers bleef kleven. Hij veegde het af aan het eerste beste voorwerp en keek om zich heen. 'Dat,' begon hij, 'was wel degelijk bloed, nog niet zo oud, maar niet vers genoeg om door de rest hier beland te zijn.' Hij haalde zijn hand door zijn haar en scheen met zijn mobiel wat dieper de kelder in. Het bloed en de geur die alsmaar sterker werd naarmate ze dieper de kelder in gingen, maakten hem ietwat nerveus. 'Goed, we gaan die foto maken en we gaan weg hier. Iets voelt niet goed aan.' Hij greep Kayra's pols en trok haar voorzichtig mee, iets dieper de kelder in zodat het leek alsof ze redelijk ver waren gegaan, al hoefden ze niet ver te gaan voordat hij iets kleverig aan zijn schoenen voelde plakken. Het was een reflex geweest om zijn voet op te tillen, waardoor zijn mobieltje op de bron van de stank scheen. 'Godverdomme,' siste hij. 'Ik maak die idioten af, ik meen het.' Het was geen leugen geweest, of geen legende. Wat het ook was dat ze vertelden, was waar geweest. Een hoopje menselijke restanten en lichamen die hevig verminkt waren, was niet slechts een fantasie geweest. Hij maakte nog snel een foto en de flits maakte nog meer bloed zichtbaar, maar de foto versturen was geen optie : bereik was niet aanwezig. 'Weg hier,' zei hij.

[Kayra]

Echt bloed? Redelijk vers? Vanaf dat moment begon Kayra wél bang te worden. Bloed zat er niet met een reden en het feit dat het nog deels vloeibaar was, vertelde niet veel goeds. Wat hadden die mensen misdaan waardoor er zoveel bloed gevloeid zou moeten worden? Hadden patiënten zich misdragen? Of waren de patiënten zo cru dat ze dit bij de zusters/doktoren zelf hadden aangedaan?
Samuel pakte haar pols en sleurde haar verder de kelder mee in, al wilde ze het liefst direct wegrennen. Toen hij stil kwam te staan en zijn telefoon liet vallen, leek Kayra al helemaal gek te worden. Paniek sloeg toe in haar hoofd. Haar hele lichaam spande zich aan en haar handen lagen voor haar mond. Kippenvel trok over haar lichaam. Het was een wonder dat ze nog niet had gegild, want dat was wel haar eerste ingeving. Het enige wat ervoor in de plaats kwam, was een zacht piepje. Ze zag verschillende lichamen - of nou ja, wat daar nog van over was. Het leken meer op botten die met elkaar verstrengeld waren, met daarop nog resten van vlees en spieren. De bovenste leek nog het meest op een mens en daarvan waren nog ledematen te onderscheiden, maar de lichamen eronder, waren niet meer te herkennen. Kort was er een flits te zien, waardoor ze opmerkte dat ze zélf ook in een plas bloed stond. Ze liet haar handen zakken en leek haarzelf eraan te moeten herinneren hoe ze ook alweer moest lopen. Ze knikte aarzelend op zijn woorden en zette een paar stappen naar achteren. 'Als we terug zijn, moeten we de politie inlichten,' mompelde ze. Daarna pakte ze zijn Samuels hand vast. Hoewel die twee nooit aanhankelijk waren geweest, in wat voor zin dan ook, wilde ze hem nu wel vasthouden. Niet omdat hij het was, maar omdat ze dan wist dat ze niet alleen was. 'Niet loslaten,' piepte ze zacht. Al zag ze haarzelf nog eerder loslaten dan hij, uit pure paniek. Ze kende haarzelf en ze wist dat ze soms iets te impulsief en roekeloos handelde.

[Samuel]

Hij knikte bevestigend na haar voorstel. De politie inlichten was inderdaad wel handig, ze zouden deze vreselijke plek wel onderzoeken en laten sluiten. Voorlopig kon hij het niet meer opbrengen om zijn blik op de lijken te werpen en hij was opgelucht dat Kayra hem eraan herinnerde dat ze weg moesten en hij trok zijn hand dus ook niet terug toen ze deze in de hare klemde. De deur was niet al te ver, maar hun passen werden langzamer door het bloed dat kleverig was en hen verhinderde in het nemen van grote passen. Er was echter een ander probleem, want hij hoorde geluid van achter de deur komen en niet veel later ging diezelfde deur open. Een man in een wit, met bloed bedekt pak, kwam de kamer binnen met een kar, waar zo te zien een lichaam op lag. Hij leek even verrast als hij op het moment dat hun blikken kruisten.
'Wel wel,' begon de man. Vrijwel instinctief duwde hij Kayra achter zich, als teken dat ze moest gaan en zich moest verstoppen, desnoods een uitgang zoeken. Hij keek de ruimte door, op zoek naar het eerste beste voorwerp dat als wapen kon dienen en nam een stuk glas van de kast die naast zich stond.
'Zusters!' riep de man. 'Ik heb nood aan hulp en injectienaalden met het welbekende slaapformuletje erin.'
Zenuwachtig probeerde hij de blik van de man te ontwijken, als hij het al een man kon noemen. Het was een monster, dat was al gebleken. 'We zijn verloren gelopen, we dachten hier iemand de weg te vragen.' Wat een excuus. Geweldig. Het was misschien een paar seconden meer tijd en in die seconden kwamen twee zusters de kamer binnen, beide glimlachend met een injectienaald in de hand.
'Verklaar dan het bloed aan jouw schoenen, jongeman.' De stem van de man was eentonig, bijna saai om naar te luisteren, maar tegelijkertijd bezorgde deze je kippenvel over je hele huid.
De zusters kwamen dichterbij, één ervan ging richting Kayra en één richting zichzelf. Bijna instinctief draaide hij zich om en ramde hij de glasscherf in de hals van de zuster, die door haar knieën op de grond zakte terwijl haar bloed een plasje onder zich vormde.
'Zo te zien heb je de weg naar je lot gevonden,' sprak de andere zuster. 'Geen zorgen, je zal een prima verblijf hebben.' Hij had geen tijd meer om zich te verdedigen, hij voelde een scherpe pijn in zijn arm en daarna niets meer. Het laatste was hij zag was het gezicht van de man, waarschijnlijk een dokter, die glimlachend aan de trap stond.

[Kayra]

Ze schrok behoorlijk toen ze de stem hoorde, gevolgd door een Samuel die haar naar achter duwde. Ze botste tegen één van de steunpalen aan en heel even was ze echt bang dat de pilaar het zou begeven. Wat wanhopig keek ze om haar heen, om ook op zoek te gaan naar een wapen, maar toen ze een stuk beton van de grond raapte, verbrijzelde dat vrijwel in haar hand: het zou nooit als wapen kunnen dienen.
Twee zusters kwamen op hen af. Eén ging haar kant op, de ander ging op weg naar Samuel. Jezus Christus. Ze waren echt gestoord! Het fabeltje dat haar verteld werd scheen werkelijkheid te zijn. Haar vrienden - die er vanuit waren gegaan dat het toch echt een verzonnen sprookje was - hadden hen regelrecht een val ingelokt. Kayra zwoer op dat moment dat ze nooit meer een één of ander verhaaltje zou bespotten. Zelfs onwaarschijnlijke dingen niet. Zeg nou zelf, dit was ook zeer onwaarschijnlijk en toch overkwam het hen.
De zuster kwam alsmaar dichterbij, met een injectienaald die haar de kriebels gaf. Ze had niets tegen naalden, maar deze was lang en zag er niet bepaald steriel uit. Kayra ontweek de eerst "aanval" - voor zover het dat te noemen was - maar bij de tweede keer bereidde ze zich voor op een hevige pijn.
...
Ze zag de vrouw voor haar in elkaar zakken, met een stuk glas tussen haar keel. Onder haar verscheen een grote plas bloed. Ze had deze dag al twee dingen gezien die ze nooit uit haar hoofd zou kunnen krijgen. Ze keek verwoed opzij, naar de persoon die de schade bij de zuster had aangebracht en zag dat Samuel in zijn arm geprikt werd. Shit. Vrijwel direct keek de zuster haar aan. Ze moest hier weg. Als hij het niet kon doen, moest zij het doen. Ze moest hulp zoeken. Ze rende weg, richting de deur, maar pas toen ze erheen rende, besefte ze zich hoe dom dat was: de dokter stond daar. Abrupt kwam ze tot stilstand, bleef ze aan de grond genageld en keek ze de dokter aan.
'Ontsnappen heeft geen zin, liefje. We vinden je toch wel.' Die woorden wilde ze niet eens weten. Kayra kneep haar ogen stijf dicht toen er een afgrijselijke pijn door haar schouder drong. Niet veel later zakte ze in elkaar.

Alles was wazig. Alles draaide. Het licht was te fel aan haar ogen en het deed haar pijn. Het bezorgde haar hevige hoofdpijn. Stukje bij beetje begonnen haar ogen te wennen aan de tl-buizen, tot ze een heus plafond kon ontcijferen. Heel even was ze alles vergeten. Heel even wist ze niet meer wie ze was, wat ze hier deed en wat ze voelde. Tot ze de beelden van eerder weer voor haar zag. Haar maag draaide zich om en de angst in haar lichaam leek haar te willen stikken. Ze zette haar handen naast zich en dwong haarzelf overeind te komen. Haar lichaam voelde aan als dat van een lappenpop. Haar spieren waren verzuurd en slap. Het lukte haar alleen om opzij te kijken. Niets.
Waar was Samuel? Was hij ontsnapt? Nee, hij was eerder geïnfecteerd dan zij. Hij kon niet ontsnapt zijn, al had ze dat wel fijner gevonden. Dan had ze de wetenschap dat er hulp in aantocht was. Nu moest ze wachten tot haar vrienden thuis actie zouden ondernemen. Iets dat nog wel eens een dag of twee zou kunnen duren. (Sterker nog, als ze een nacht weg zouden blijven, zouden ze wilde ideeën krijgen en later pas beseffen dat ze misschien wel écht in de problemen zaten). Kayra dwong haarzelf de andere kant op te kijken, maar zelfs dat lukte haar niet direct. Na enige tijd en moeite, was haar blik de andere kant opgericht. Ze zag meerdere bedden. In het eerste bed naast haar, lag niemand. Het bed daarna was omringd door drie zusters, waardoor ze niet kon zien wie er in het bed lag. Laat het alsjeblieft niet Samuel zijn. Alsjeblieft.