All monsters are human

[Samuel]

Het geluid van knipperende tl-buizen, samen met de verschillende stemmen waarvan hij er geen enkele kon onderscheiden, maakten hem wakker uit de onbekende toestand waar hij de voorbije uren, dagen of misschien weken in had doorgebracht. Hij kreeg er meteen spijt van dat hij zijn ogen geopend had toen enkele onbekende gezichten om hem heen stonden en één ervan ruw met een lampje zijn ogen scheen. Ze mompelden wat tegen elkaar, maar hij kon er geen zinnen van maken, geen woorden. Zijn hoofd deed pijn, alsof er iemand met een hamer van binnenuit tegen zijn schedel aan het tikken was. Misschien kwam het ook deels door een ruimte, die te fel verlicht was. Het duurde echter niet lang voordat hij iemand herkende en fronsend keek hij de vrouw aan, ietwat verward tegelijkertijd. Toen hij echter haar arm beet wilde pakken, merkte hij dat zijn armen vast hingen aan het bed door leren bandjes - welke stof het ook was. Hij wilde spreken, maar dat kostte hem teveel moeite. 'Jullie,' begon hij. Zijn stem klonk ruw, ietwat hees. 'Jullie zijn monsters, die kelder, deze plek, jullie -' Een vinger op zijn lippen verhinderde hem om verder te spreken, het gezicht dat aan deze vinger toebehoorde was die van de vrouw die hij eerder had gezien, in de kelder, die vreselijke plek waar hij met Kayra was. Kayra. Hij had geen idee of ze was weggekomen, hij kon niets zien met deze monsters om zich heen.
'Je bent zelf een monster, Samuel. Je vermoordde een zuster die je alleen wilde helpen, je bent ontsnapt uit je kamer en naar de kelder gelopen. Je hallucineerde dingen, wij zijn er om je te helpen.' De vrouw klonk rustig, maar had een gebrek aan emotie in haar stem. Hij schudde zijn hoofd, voor zover dat kon, en keek de vrouw bedenkelijk aan.
'Dat is niet waar, dat weet u, deze plek is...' Hij moest op adem komen en was niet meer in staat om zijn zin af te werken, omdat een hevige hoestbui dat verhinderde. Het deed pijn en hij durfde zweren dat er bloed was meegekomen.
'Rust maar uit, zet alles op een rijtje. Je zal tijd genoeg hebben,' sprak de zuster weer, met diezelfde, kille glimlach als eerder. Ze liepen de kamer uit, een deur viel in het slot. Hij wierp een blik opzij, iets wat hij niet had moeten doen. Kayra lag in een bed naast hem, of ze vastgebonden was kon hij vanaf hier niet zien. 'Kayra,' fluisterde hij, 'we komen hier wel weg. Als het niet wij zijn die hier ontsnappen, zullen ze de link tussen ons en deze plek buitenaf wel leggen.' Hij probeerde zijn polsen vrij te krijgen, wat niet lukte. Misschien kreeg hij ze een millimeter verder, maar dan spanden ze nog iets harder en moest hij ze sowieso weer terug schuiven. 'Kan jij loskomen?' vroeg hij, waarna hij de bijna volledig lege ruimte onderzocht, op zoek naar iets dat misschien kon helpen, een gat in de muur of iets dergelijks. Het leek er echter op dat deze kamers steviger waren dan hij gehoopt had, het gebrek aan daglicht kon ook wijzen op een ondergronds complex.

[Kayra]

Haar lippen vertrokken tot een streep toen ze de stem van Samuel hoorde. Hij klonk zwak. Waarschijnlijk was hij er erger aan toe dan zij. Hij had de zuster die tegenover haar stond neergestoken, gedood zelfs. Waarschijnlijk wilde ze dat hij daarvoor zou boeten. Of misschien waren ze bang voor hem. Kayra volgde het gesprek, al was het behoorlijk verwarrend. Ze probeerden hen dingen wijs te maken die niet klopten. Waarom? Waarom zouden ze zoiets willen doen. Ze hield haar blik op het bed gericht, zelfs toen de mensen verdwenen en de deur in het slot viel. Het duurde enkele seconde voor hij opzij keek. Hoewel ook zijn gezicht er vermoeid uitzag, kon ze geen wonden ontdekken. Voor zover ze nu kon zien was hij ongedeerd. Of nou ja, voor zover ze ongedeerd te noemen waren. Hij had gelijk. Ze kwamen hier wel weg. Als het hen niet lukte, dan vonden hun vrienden hen wel. Ze wisten waar ze waren, dus dat probleem was het niet. Het enige wat ze zich kon afvragen was: zouden ze op tijd zijn?
Ze rechtte haar nek en staarde naar het plafond. Als eerste bewoog ze haar voeten, om te kijken of deze ook vast zaten. Het kostte haar even voor ze haar coördinatie had gevonden en erachter kwam dat alleen haar polsen vast zaten. Voor de rest zat ze los. Ze sloot haar ogen, klemde haar kaken op elkaar en probeerde haar pols te bevrijden. Eerst de rechter, want dat was haar goede hand. Ze maakte haar hand zo dun mogelijk en merkte dat de stof tot het midden van haar hand kwam. Ze zette nog iets meer kracht en haar hand schoof los. Wat trillend ademde ze uit en hield ze haar hand boven haar hoofd. Vervolgens probeerde ze overeind te zitten, om met hulp van haar andere hand ook haar linker hand los te krijgen, iets wat een stuk gemakkelijker ging. Hoewel ze niet eens zo heel veel acties had uitgevoerd, was ze toch doodop. Ze ademde zwaar, alsof ze er net een actieve gymles op had opzitten. De boel draaide om haar heen en hier en daar waren er vlekken voor haar zicht. Ze moest naar Samuel. Ze moest iets vinden waarmee ze hem ook kon losmaken. Een schaar? Een mesje? Ze moesten hier iets hebben liggen.
Wankelend kwam ze overeind en liep ze naar Samuel toe, al had ze hier en daar grip moeten zoeken bij de voorwerpen om haar heen. Ze knielde naast hem neer. Er stond een klein kastje tussen de twee bedden in en ze opende laden terwijl ze iets onverstaanbaars mompelde over wat voor een injectie ze hadden gekregen. In het één na onderste laatje vond ze een bot, met bloed bezet mesje. Ze wilde niet weten waar ze dit voor gebruikt hadden. Met het meisje schoof ze naar Samuel en legde het koele metaal plat op zijn pols, waarna ze deze een kwart draaide en het heen en weer bewoog, zodat de stof open zou schuren.
'Gaat het?' vroeg ze, terwijl ze het mesje bleef bewegen en hem kort aankeek. 'Heb je ergens pijn?' Wat als ze hem hadden verwond? Vanwege het deken dat over hem heen lag, kon ze niet zien of hij wonden had opgelopen.

[Samuel]

Godzijdank dat Kayra hier nog was. Ze kwam los, redelijk vlot als ze in een normale staat was geweest. Hij had geen idee wat voor iets ze ingespoten hadden gekregen, maar het verzwakte je, maakte je moe. Het was wel goed dat Kayra loskwam, dat ze tenminste konden bewegen straks. Ze rommelde wat in een kastje dat naast zijn bed stond en vond een mesje, waarmee ze hem kon bevrijden.
'Nee, ik heb geen pijn. Ze hebben geloof ik gewoon hetzelfde gedaan met mij als met jou, al was het bij mij misschien meer van dat spul.' Het kostte hem opnieuw behoorlijk wat moeite om te spreken, maar het ging vlotter. Wat er ook in die naald zat, was nu aan het uitwerken. Met zijn vrije hand maakte hij nu ook zijn andere los, waarna hij het laken van zich af duwde. Hij had gelukkig wel nog zijn eigen kleding, maar alles wat in zijn zakken had gezeten was weg, zo ook zijn telefoon. Ook zijn broeksriem was verdwenen. Eigenlijk alles wat als wapen kon dienen, best ironisch dat hier dan nog een mes lag. Misschien van een patiënt die hier eerder had verbleven.
'Alles oké met jou?' vroeg hij tenslotte. Vanaf hier zag hij geen zichtbare wonden, alleen een paar blauwe plekken op haar arm. Voorzichtig pakte hij haar pols beet en trok haar iets dichter, om zijn vingers op de plekken de leggen. Het was waarschijnlijk een hand van de zuster geweest. Hij kon alleen maar hopen dat dat de enige verwondingen waren die ze had opgelopen. 'Niet alleen fysiek, dan,' fluisterde hij. Hij was wat gewoon op het gebied van bloed, maar hij kon het best begrijpen als zij geschrokken was van wat ze had gezien en dan had hij het niet alleen over de lijken, daar was hij zelf namelijk ook van geschrokken. Over die lijken gesproken, ze konden zich maar beter rustig houden. Voorlopig, tot ze een manier vonden hier weg te komen. Hij wilde niet eindigen op die hoop, zij vast ook niet. Het was dan alleen de vraag of iedereen zou geloven dat ze werkelijk hun lot als patiënt zouden aanvaarden. Hij had namelijk net nog duidelijk gemaakt dat hij wist waar hier gaande was, ongeveer. Hij liet Kayra's pols los, niet dat ze dat echt zou merken, aangezien er niet veel kracht in zijn greep zat. Hij was trouwens blij dat hij hier met haar was, aangezien ze redelijk verstandig was en tot nu toe rustig was gebleven. Het was ook een voordeel dat ze samen in een kamer zaten, al was het een fout van de verzorgers. Samen waren ze tot meer in staat dan alleen, ook al kende hij het meisje niet heel erg goed. Hij twijfelde er echter niet aan dat het een tijdje zou duren voordat die idioten doorhadden dat er iets goed mis was, dus ze zouden elkaar wel beter leren kennen. Als ze in leven bleven dan.

[Kayra]

Het was een opluchting dat ze los waren. Misschien waren ze dan wel zwak, ze konden nu wel weerstand bieden. Als er weer iemand binnen zou komen, zouden ze zich nog enigszins kunnen verdedigen, aangezien ze niet meer vast zaten. Toch leek het haar momenteel verstandiger om zich rustig te houden, om niet direct als een kip zonder kop - waar ze soms wel de neiging toe had - rond te rennen. Ergens was ze blij dat hij verder niets mankeerde, al had hij hoogstwaarschijnlijk meer spul binnen gekregen. Hij had duidelijk meer moeite met praten en bewegen dan zij. Hij bleef liggen en zij bleef op haar knieën naast het bed zitten.
'Ja,' antwoordde ze, waarna ze met haar ogen zijn hand volgde, die zich om haar pols sloot. Kennelijk hadden ze haar hardhandig naar deze plek gebracht, gezien het feit Kayra niet snel blauwe plekken kreeg. Veel pijn deed het niet. Fysiek had ze sowieso geen pijn, ze was alleen moe. Maar dat was hij ook, dus om dat te bevestigen zou een beetje onnodig zijn. Zijn verduidelijking was moeilijker te beantwoorden. Mentaal gezien voelde ze zich alles behalve oké. Ze had lijken gezien, bloed, ze was gesnapt door zusters die niet goed bij hun hoofd waren en ze wist niet of ze dit zouden overleven. Ze haalde daarom alleen haar schouders op. 'Goed genoeg om nog logisch na te kunnen denken,' - nog wel ja. Ze leunde met haar armen op het matras en liet haar hoofd en tikje hangen. Het was waar. Ze kon nog redelijk logisch nadenken, zonder direct beïnvloed te worden door haar angst. Maar als ze een mogelijke oplossing probeerde te bedenken, leken haar hersenen niet helder meer te functioneren. Als ze zich bedacht wat hen te wachten stond, dan werden haar gedachten wel vertroebeld door angst.
'De deur zit op slot.' Waarschijnlijk had hij die conclusie zelf ook al gelegd, maar dat was ook niet wat haar échte boodschap was. 'Ik heb geen andere uitgang ontdekt, voor zover ik deze ruimte heb onderzocht. Het lijkt me het beste als we gewoon rustig blijven en braaf doen wat er van ons verwacht wordt. Ik weet niet hoelang we hier zitten, maar ik denk dat die idioten thuis wel beseffen dat er iets fout is na een dag. Dus... Heel lang zullen we hier niet zitten, toch?' Haar stem was nog steeds een beetje zwak, maar het lukte haar wel om de zinnen vloeiend naar buiten te brengen, zonder dat het al haar energie opzoog. Ze keek op naar Samuel en beet op haar onderlip. Van al haar vrienden, had ze hem het minst gekend. Niet omdat ze hem echt heel weinig sprak, maar omdat ze hem nooit echt had begrepen. Hij had iets ondoorgrondelijks met zich meegedragen, iets waar ze nooit echt doorheen had kunnen prikken.

[Samuel]

Het ging niet goed en niet slecht, maar ze wilde zich sterk houden. Probeerde dat. Hij glimlachte even, waarna hij voorzichtig overeind kwam, wat niet zonder wat gekerm van zwakke spieren ging. Toen hij de rand van het bed tegen zijn rug voelde, bleef hij zitten. 'Goed,' mompelde hij. 'Het is belangrijk dat je je verstand erbij houdt in deze situaties.' Als ze dat niet van je afnamen dan.
Hier zaten ze dan, in een godverlaten gebouw, waarschijnlijk ergens onder de grond, waar ze hen zouden behandelen als gekken, mensen met mentale problemen. Als patiënten, die misschien op de andere lijken zouden eindigen. Kayra's stem onderbrak zijn denken en hij draaide zijn hoofd en keek haar aan terwijl ze sprak. De deur zat inderdaad op slot en het was inderdaad waarschijnlijk de enige uitgang. Hij knikte bevestigend, waarna hij slikte. 'We kunnen beter afwachten, inderdaad. Ze komen ons wel een keer halen, misschien hebben ze hier een ruimte waar we samenzitten met andere patiënten. We wachten tot we dit gebouw voldoende kennen om hier weg te komen.' Het zou niet lang duren voor er weer controle kwam, of misschien wel. Hij wist het niet, wilde niet echt nadenken op dit moment omdat zijn hoofdpijn dat niet toeliet. Nee, ze zouden hier niet te lang zitten. Tenzij iedereen hier slimmer was dan ze lieten merken, als ze hen op het verkeerde spoor zouden zetten door te zeggen dat ze hier niemand hadden gezien. Misschien zaten ze ergens verscholen, een kamer die niemand kon vinden behalve het personeel. Nee, hij zou de hoop die ze had niet tot stof verpulveren, dus knikte hij. 'Ze vinden ons wel.' Hij glimlachte flauwtjes. 'En als ze ons niet vinden, vinden wij wel een uitgang.' Waarschijnlijk was de tweede optie de enige mogelijkheid om hier weg te komen. Hij nam het mes dat Kayra eerder had gebruikt voor het losmaken van zijn hand en stond voorzichtig op. Hij stond niet stabiel, maar hij moest wel stappen. Voorzichtig, met kleine stapjes liep hij vooruit, richting Kayra's bed waarvan hij dacht dat het tien kilometer verder stond dan waar het werkelijk stond. 'Hier,' mompelde hij, waarna hij het mes in haar hand legde en haar handpalm sloot. 'Als je jezelf moet verdedigen. Hals en hart zijn de meest effectieve plekken, benen zal mensen vertragen en de maag geeft je ook meer tijd.' Nou, het zat er niet meer in om terug te gaan naar zijn bed, dus keek hij bedenkelijk naar dat van Kayra. Ach, het was waarschijnlijk een mindere zorg op dit moment, dus ging hij op het bed zitten, met zijn benen nog over de rand. 'Mijn bed is een beetje te ver terug,' lachte hij.

[Kayra]

Hij was behoorlijk veel zwakker dan zij op het moment. Zo onderhand begon het spul dat ze had binnengekregen al uit te werken. Ze was nog steeds de oude niet, maar haar hersenen werkten wel mee en ook leek zij meer energie te bezitten dan hij. Hij leek doodop toen hij uiteindelijk bij haar was aangekomen en het mesje in haar hand drukte. Hals en hart. Maag en been zorgden voor vertraging. Er liep een rilling over haar rug bij het idee dat ze het moest gaan gebruiken. Ze zag weer voor zich hoe Samuel dat glas in de hals van de zuster prentte, waardoor zij voor haar ogen in elkaar was gezakt.
Ze dacht aan zijn woorden. Het is belangrijk dat je je verstand erbij houdt. Dat ging op deze manier niet werken.
Ze glimlachte flauwtjes bij zijn opmerking, iets waar ze zich momenteel geen zorgen overmaakte. Iets waar ze zich sowieso niet te snel druk over zou maken. 'Hoe is het met jou eigenlijk?' vroeg ze, toen ze zich besefte dat ze die vraag nog niet aan hem had gesteld. Die vraag die zij had gesteld, had alleen geduid op zijn fysieke staat. Eentje die nog steeds gebrekkig was. 'Mentaal gezien, dus.' Ze stopte het mes in haar broekzak, iets wat een onwennig gevoel aan haar gaf. Het idee dat ze een keer door de gang liep hier en dat ding te voorschijn moest halen, vond ze verschrikkelijk. Kayra schoof wat opzij op het bed, zodat hij zou kunnen liggen en klopte uitnodigend naast haar. Hij kon zijn rust duidelijk goed gebruiken. Hals en hart. Benen en maag. Die plekken moest ze onthouden, daarop moest ze toeslaan. Ze zuchtte zacht en staarde naar het plafond, naar de flikkerende tl-buis die boven haar bed hing. Ze moest niet te veel nadenken, ze moest haar verstand behouden en ze moest zorgen dat ze geen overhaaste dingen zou besluiten. Ze was immers een held in het bezorgen van problemen. Vaak genoeg werkte ze haarzelf in de problemen, al kwam dat vaak doordat ze dan óf te veel drank op had óf doordat ze grappig wilde zijn. Wat dat betreft maakte Kayra zich soms te veel zorgen over haar positie in een groep. Lef tonen, valse grapjes uithalen, "stoere" dingen zeggen. Zielig, als je het zo bekeek.

[Samuel]

Hij schoof nog een beetje op en merkte dat hij duidelijk een stuk beter zat dan eerder. 'Dit is waarschijnlijk de eerste en laatste keer dat je me zo ziet,' mompelde hij, waarna hij lachte. 'Tegen niemand vertellen.' Hij keek voor zich uit terwijl hij nadacht over haar vraag en grijnsde. 'Ik ben er fysiek zwakker aan toe dan mentaal. Bloed doet me niet zoveel.' Het laatste deel van zijn zin sprak hij opvallend stiller uit, alsof ze het niet mocht horen, maar hij wist al te goed dat dat wel het geval was. Hij zuchtte en net op het moment dat hij weer wilde praten, hoorde hij geluid in de gangen. Als het al een gang was, geluid van buitenaf. Het duurde niet lang voordat hij geluid aan de deur voelde en een man de kamer binnen kwamen. Hij droeg een zwart pak en zag er netjes uit, anders dan alle personen die hij hier al gezien had. Hij glimlachte niet, maar keek hen aan met een blik die zowel medeleven als haat bevatte. Hij had een stapeltje kleding in zijn hand, dat hij op het bed legde.
'Hallo,' sprak hij. Zijn stem klonk lager dan hij verwacht had, het was zo'n stem waar je moest naar luisteren. 'Ik ben de therapeut van dit instituut en ik heb de opdracht gekregen om een diagnose vast te stellen bij jullie. Alle patiënten ondergaan deze. Goed, jullie hebben een slaapmiddeltje ingespoten gekregen en Kayra, jij hebt de kleinere dosis gekregen dus we beginnen met jou.' Hij haalde een deel van het stapeltje kleding er weer af, waarna hij wachtte tot Kayra met hem mee zou gaan. Hij wist niet wat hij hiervan moest denken, omdat er niets mis was met hen, maar deze man was anders. Alsof hij niet wist wat hier gebeurde. Hij zou geen diagnose kunnen stellen en weten dat ze hier misschien ten onrechte zaten. Ze gingen doen wat van hen verwacht werd. Hij knikte naar Kayra, waarna zijn lippen woorden vormden zonder zijn stem te gebruiken. 'Je weet wat je moet doen'. Als er gevaar dreigde, zou ze wegkomen, daar was hij vrijwel zeker van. Dan zou ze ongedeerd hierheen komen. Hij keek de man even aan, die nu glimlachte, en grijnsde. Hij was vreemd, alsof hij hier niet thuishoorde en dat bezorgde hem een behaaglijk gevoel. Hij wist niet of deze persoon te vertrouwen was of niet. Zijn blik ging weer naar Kayra, waar hij even naar glimlachte.
'Samuel, jij kan in tussentijd een gepaste outfit aantrekken. Het zal andere patiënten verwarren om normale kleding te zien.' Hij keek naar het hoopje kleding. Sombere kleuren, waarschijnlijk weinig vorm. Hij zuchtte en knikte zachtjes. Hij kon alleen hopen dat Kayra oké zou zijn na het gesprek.

[Kayra]

Kort grijnsde ze, als antwoord op zijn opmerking. Ondanks de omstandigheden, was ze blij hier te zijn met Samuel en hem iets beter te leren kennen. Al was de luchtige sfeer die hij kort had opgeroepen, al gauw weer vertrokken. De man die binnen kwam lopen, maakte haar direct weer angstig. Het vermoeden van Samuel klopte, zij had een kleine dosis gekregen. Ze wist alleen niet of ze hier blij mee moest zijn, want ze wilde niet met die man mee. Vrijwel automatisch had ze de jongen naast haar aangekeken en zonder enige moeite ontcijferde ze wat hij geluidloos zei: ze wist wat haar te doen stond. Ze liet haarzelf van het bed afglijden en liep vervolgens wat stroef naar de man toe, die een klein stapeltje, sombere kleren in zijn armen had liggen.
'Goed, ik kom je zo weer ophalen, Samuel.' De man liep naar de deur, maakte deze los met een één of ander pasje en hield de deur voor haar open. Ze keek nog één keer over haar schouder en glimlachte. Niet van harte, maar wel eentje die liet zien dat ze het wel aankon. Al was ze daar niet zo zeker van als waar ze hem van probeerde overtuigen. Ze liep de deur door, waarna de man in het pak de deur achter hen sloot.
'Deze kant op,' zei de man, die wees naar rechts. Kayra liet haar blik door de gang glijden en probeerde herkenningspunten te vinden. Iets waardoor ze deze gang zou herkennen, waardoor ze de weg zou kunnen leren. Ze liep met de man mee. De gang was net zoals de rest van het gebouw, typisch iets voor in een horrorfilm. Ze was bang. Ze was bang dat hij haar ergens naartoe bracht waar ze niet naartoe wilde, maar ze moest niets proberen. Als ze het mes in haar broekzak nu zou gebruiken, dan zou ze zeker weten nog erger in de problemen komen. Ze gingen een paar bochten om, ergens een trap naar beneden en ook daar liepen ze weer door een doolhof aan gangen. Ze probeerde alles in zich op te slaan, maar was nu de helft alweer vergeten. Uiteindelijk stopte de man bij een deur, die hij opende en opnieuw liet hij haar voor. Het was een smalle, kleine ruimte. Er stond een tafel in, met twee stoelen. Hij legde het stapeltje kleding op de tafel. 'Kleed je maar even om.' De man draaide zich niet om en ze kon het ook niet van hem vragen. Hij wist ook wel dat er gekken rondliepen hier en dat hij zou worden aangevallen als hij zich omdraaide. Dus kleedde ze zich voor zijn ogen om, iets waardoor ze niet de kans kreeg het mes te verwisselen, wat haar zorgen baarde. Uiteindelijk stond ze in een futloos, grijs jurkje tegenover de man. Ze vouwde haar kleding op en legde deze ook op de tafel. 'Je schoenen moeten ook uit.' Ze keek even naar haar schoenen en deed toen ook deze uit. 'Goed, ga zitten. Dan kunnen we beginnen met de diagnose.'
Ze ging zitten en hield haar blik gericht op haar kleding. Ze moest dat mesje hebben. Wanneer hij een keer niet keek, moest ze het uit de zak vissen. Ze kon het dan gauw achter haar bh klemmen of iets dergelijks, want zakken had ze niet meer.
'Dus, Kayra, w-'
'Hoe weet u mijn naam?'
'Kayra, je zit hier al een tijdje.'
'Niet.'
De man zuchtte. 'Ik snap dat het verwarrend is. Kun je me vertellen wat je nog weet?' Ze wist niet wat ze van de man moest denken. Was hij te vertrouwen? Was hij anders, zoals zijn kleren verraadde. Hij leek nog enigszins verstand te hebben, alsof hij echt maatregelen zou treffen als hij wist wat hier gaande was.
'Ik en Samuel hadden een weddenschap verloren en moest hier naartoe. Er was een verhaal dat er lijken in de kelder lagen of zo en wij moesten bewijs leveren.' Ze slikte moeizaam toen ze het weer voor zich zag. De verminkte lichamen, verrot door de tijd. 'Het lag dáár. Het lag er echt. Het was geen sprookje.'
De man vouwde zijn handen in elkaar en keek haar strak aan. 'Kayra, er lagen geen lijken daar. Dat was je fantasie.'

[Samuel]

En toen ging de deur weer op slot, was Kayra weg en was de kamer ongeveer leeg. Hij wist niet wat hierna zou gebeuren, wat die man zou vragen of zeggen. Hij wist alleen dat hij nu nog een beetje tijd had, misschien om nodige voorbereidingen te treffen. Hij reikte naar de kleren, waarna hij zijn eigen trui uittrok en opvouwde. Hij zou ze misschien nog gewoon in het kastje bewaren, als die man er niet naar vroeg. Nu zijn trui uit was, besefte hij dat het best koud was hier. De frisse lucht die nu met zijn huid in contact kwam, deed de haartjes op zijn armen overeind staan en hij trok het witte, gekregen shirt aan. Daar ging nog een soort grijsachtig hemdje over, alsof het nog niet somber genoeg was. Zijn schoenen en broek kosten wat meer moeite, maar uiteindelijk werden ook deze vervangen door een grijze, losse broek en witte gympen. Zoals hij al van plan was geweest, legde hij zijn oude kleding in het kastje en kon hij alleen maar hopen dat men er niet achter zou vragen. Zijn kleren lagen trouwens in het kastje dat bij Kayra's bed stond, aangezien dat van hem nog steeds te ver weg was. Dat betekende dus ook dat hij nog steeds op haar bed zat. Hij liet zichzelf achterover vallen en staarde naar het plafond, waar een tl-buis aan hing die gestaag knipperde. Het was een vreemde eigenschap, maar dingen die met regelmaat geluid maakten, of handelingen die eenzelfde patroon volgden, brachten hem tot rust. Dat, samen met de vermoeidheid die veroorzaakt werd door de injectie - wat volgens de man van eerder en slaapmiddeltje was geweest - waren twee factoren waardoor zijn lichaam rust wilde, waardoor hij wilde slapen. Misschien dat het beter was, dan was het middeltje misschien sneller uitgewerkt, maar het enige wat hem tegenhield was het feit dat Kayra elk moment terug kon komen, rustig of angstig. Bebloed of ongedeerd. Het was moeilijk om wakker te blijven en het vergde veel energie, te veel eigenlijk. Hij voelde hoe zijn oogleden steeds zachtjes naar beneden vielen en het werd steeds moeilijker om zijn ogen weer te openen. Uiteindelijk nam de vermoeidheid de bovenhand en vielen zijn ogen dicht. Hij opende zich niet meer en de slaap nam over. Hij kon alleen hopen dat als Kayra terugkwam, dat ongedeerd was. Hij zou het zichzelf niet vergeven als ze door zijn schuld gewond raakte, omdat hij niet op tijd was. Of erger nog.

[Kayra]

'Niet!' Het was er echt geweest. Ze wist het zeker! 'Ik heb een rijke fantasie, maar ik weet echt zeker dat het daar was.'
'Toch was het je fantasie. Het is heel logisch. Je was bang, het gebeurt vaker dat men zich dan verkeerde dingen in hun hoofd halen.'
Het irriteerde haar dat hij zo tegen haar sprak. Ze wist wat ze had gezien, ze durfde het met zekerheid te zeggen. Aan de andere kant, ze was inderdaad bang geworden door het bloed. Maar was dat dan ook een waanbeeld geweest? Natuurlijk niet.
'Wat herinner je je nog meer?'
'Dat er een man kwam, met twee zusters die ons het slaapmiddel gaven.'
'En waarom hebben ze jou in slaap gebracht?'
'Weet ik veel,' mompelde Kayra. Ze leunde tegen de rugleuning en legde haar armen over elkaar. Ze moest zich rustig houden. Ze moest niet te veel tegenstribbelen. Het was beter als ze instemde met wat de man zei.
'Omdat jij en Samuel wilden ontsnappen. Jullie waren van slag en jullie moesten weer terug naar jullie kamer. Jullie waren hier nog maar enkele dagen, vandaar dat jullie verdwaald raakten en dat jullie nog jullie eigen kleding droegen.'
Ze wilde ertegenin gaan, hem zijn ongelijk bewijzen. Maar ze hield zich stil, al raakte ze er wel van in de war. Ze knikte kort en bleef hem strak in de gaten houden.
'Goed, voorlopig weet ik voldoende. Ik denk dat het beter voor je is als we het hierbij laten.' De man kwam overeind en liep naar de deur. Iets waardoor zij haar kans kreeg om vliegensvlug het mesje uit de broekzak te vissen en deze achter haar bh te stoppen. Nog voor de man de deur geheel geopend had en haar vragend aankeek of ze mee kwam lopen. Ze kwam overeind en volgde de man, precies dezelfde weg terug. Hierdoor lukte het haar beter de weg te onthouden en nog meer herkenningspunten te zoeken. Ze had haar volledige aandacht weer terug, al was ze wel in de war geraakt door het gesprek. Het duurde niet lang voor ze weer in de ruimte stond waar ze Samuel slapend aantrof.
'Blijkbaar hebben jullie hem een te grote dosis gegeven,' mompelde Kayra, het klonk nog nét niet verwijtend. De man haalde enkel zijn schouders op.
'Ik kom later wel weer terug, dan is de diagnose betrouwbaarder.'
Hij sloot de deur en Kayra liep naar Samuel toe. Ze ging naast hem zitten en haalde het mesje achter haar bh vandaan. Ze moest nog een goede plek bedenken, aangezien ze geen broekzakken had of iets dergelijks. Ze liet haar vingers over zijn voorhoofd glijden, alsof ze bang was dat hij koorts of iets had gekregen. Het leek bijna alsof die injectie meer was dan een slaapmiddel en ze was bang dat de te grote dosis Samuel had beschadigd. Ze zuchtte zachtjes en beet op haar onderlip toen ze haar hand weer wegtrok. Het was niet waar wat de man had gezegd, toch? Toch?