Kayra rolde met haar ogen vanwege zijn opmerking. In principe had Kayra niets tegen jurkjes, als ze maar niet futloos waren. Ze vond uitgaan leuk en koos ook de jurkjes die in de smaak vielen bij de jongens. De jurk die ze nu droeg, voldeed daar echter niet aan. Het bevatte totaal geen vorm, was ook nog eens twee maten te groot - als het niet meer was - en had een sombere kleur. De mouwen die eigenlijk tot het midden van haar bovenarm moest komen, kwamen tot haar ellebogen. Sowieso was de jurk best lang, het kwam zelfs iets over haar knieën heen.
Het luchtte haar op dat hij zelf al aangaf dat het goed met hem ging. Kennelijk had er toch een bezorgde uitdrukking op haar gezicht gelegen. Daarom toonde ze hem ook een klein glimlachje. Ze liet haar vingers over het mesje glijden dat ze achter haar bh tevoorschijn had gehaald, en hield haar blik daarop gericht. 'Het ging wel goed, denk ik.' Ze haalde haar schouders op en legde het mesje op het kastje. 'Ik weet het niet. Het was verwarrend. Hij probeerde mij wijs te maken dat het mijn fantasie was. Alsof het waanbeelden waren.' Nog steeds geloofde ze het niet, maar toch werd er wel twijfel opgeroepen.
Op zijn volgende vraag schudde ze haar hoofd. 'Ik heb wel een paar zusters gezien, maar niet echt op ze gelet. Ik probeerde de weg te onthouden en heb daar al mijn aandacht op gevestigd.' Plotseling voelde ze zich schuldig omdat ze er niet aan had gedacht dat hier meer mensen waren, dat zij ook van belang waren. Ze keek Samuel weer aan en zuchtte zacht. Waarschijnlijk wist hij zichzelf beter te gedragen tegenover de man van net, of nou ja, dat hoopte ze. Misschien werd er bij hem dan niets vastgesteld. Ze wist van haarzelf dat ze ook niet gek was, maar omdat zij er zogenaamd overtuigd van was dat ze die lijken had gezien, zouden ze dat wel als iets zorgelijks kunnen zien.
All monsters are human
-
Samuel
- Site Admin
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:02
Hij kon het niet helpen dat hij moest lachen toen hij zag hoe ze met haar ogen rolde en duidelijk liet merken dat ze het jurkje tien keer niets vond. 'Als het je blij maakt, je kan nog altijd mijn trui aantrekken, die ligt in de kast.' Hij gebaarde met zijn hoofd even naar het houten ding dat een beetje verder stond. 'Als ze hem niet vinden dan. Of er niet naar vragen.'
Ze had blijkbaar wel het mes kunnen meenemen en vermeldde dat het goed was gegaan, ongeveer dan. Hij was blijkbaar niet anders dan de anderen hier, probeerde hen wijs te maken dat wat ze gezien hadden niet meer dan hun fantasie was. Illusies, waanbeelden die ze hadden. 'Het was echt, dat is het enige waarvan je zeker moet zijn. Wat je gezien hebt, was echt. Geen ingebeelde nachtmerrie, of wat ze je ook willen wijsmaken. Eens je gaat geloven wat zij zeggen, ben je verloren.' Hij wist dat ze er alles aan zouden doen om het uit hun hoofd te praten, misschien zouden ze zover gaan dat ze verhalen verzonnen, anderen erbij betrokken of wat dan ook. Ze zouden er alles aan doen om hen te doen geloven dat ze gek waren, wat niet zo was.
De deur ging opnieuw open, de man in het zwarte pak stapte de kamer weer binnen, duidelijk aangenaam verrast door het feit dat hij wakker was geworden, helderder was dan een uurtje geleden.
'Kijk eens aan,' sprak hij. 'Kom maar mee.'
Zonder verder tegen te stribbelen, stond hij op. Het ging beter dan hij verwacht had, het duurde maar een paar seconden om zijn evenwicht te vinden en zijn balans te bewaren en hij liep met de man mee, de deur van zijn kamer viel achter hem weer dicht eens hij buiten was. Het voelde vreemd, op een plek zijn waar je niet hoorde te zijn. De kleren voelden vreemd, alsof ze een soort bijtend zuur waren, maar je geen pijn voelde. Ze voelden alleen benauwd, oncomfortabel.
'Dus, Samuel. Voel je je al beter?' vroeg de man. Als hij zijn gezicht kon zien, zou hij zweren dat er 'ironie' op zijn voorhoofd te lezen stond, in grote en opvallende letters. Misschien zelfs met glittertjes afgewerkt.
'U kent mijn naam,' antwoordde hij, koel en afstandelijk.
'Natuurlijk, je bent hier al een tijdje. Vreemde jongen jij, maar zo ontzettend slim, niet?'
Hij haalde enkel zijn schouders op, al kon de man dat niet zien. Net zoals Kayra, probeerde hij de route zo goed mogelijk te onthouden. Tijdens het wandelen zag hij inderdaad enkele zusters, maar geen patiënten. Ze stonden stil bij een kamer, waar enkel een tafel en stoelen stonden. Kayra's oude kleren lagen op een stoel en een ongemakkelijk gevoel bekroop hem.
'Ga zitten,' zei de man. 'Goed, Sam, als ik je zo mag noemen, je hebt een behoorlijke dosis slaapmiddel gekregen, weet je ook waarom?'
'Omdat ik een bedreiging vorm, omdat dit geen plek voor mij is.'
De man trok een wenkbrauw omhoog, noteerde slordig wat op een blaadje. 'Je vermoordde een zuster, Sam, ze probeerde je te helpen.'
'Helpen,' grinnikte hij. 'Natuurlijk.'
'Goed, Kayra beweerde dat ze lijken hadden gezien. Heb jij die ook gezien?'
'Nee.' Zijn antwoord was kort, bondig. Deels overtuigend.
'Wat heb je dan wel gezien?'
'De buitenwereld.'
'De buitenwereld?' De man keek bedenkelijk voor zich uit, ontweek zijn blik.
'Ja.'
'Je zit hier al een tijdje, Samuel. Een paar dagen, de buitenwereld staat ver van je af. Je hoort daar niet, dit is jouw thuis.'
'Niet alles is wat het lijkt, niet iedereen is wie jij denkt dat hij is, mijnheer -'
'Rondan, dokter Rondan.'
'Mijnheer Rondan, de werkelijkheid is wat je er zelf van maakt.'
De man stond recht, waarna hij zijn voorbeeld opvolgde. 'Interessant gesprek, bedankt daarvoor.'
'Mag ik u nog wat vragen?'
'Natuurlijk.'
'Zijn er nog andere patiënten hier?'
De man knikte. 'Die zal je snel genoeg zien.'
Ze had blijkbaar wel het mes kunnen meenemen en vermeldde dat het goed was gegaan, ongeveer dan. Hij was blijkbaar niet anders dan de anderen hier, probeerde hen wijs te maken dat wat ze gezien hadden niet meer dan hun fantasie was. Illusies, waanbeelden die ze hadden. 'Het was echt, dat is het enige waarvan je zeker moet zijn. Wat je gezien hebt, was echt. Geen ingebeelde nachtmerrie, of wat ze je ook willen wijsmaken. Eens je gaat geloven wat zij zeggen, ben je verloren.' Hij wist dat ze er alles aan zouden doen om het uit hun hoofd te praten, misschien zouden ze zover gaan dat ze verhalen verzonnen, anderen erbij betrokken of wat dan ook. Ze zouden er alles aan doen om hen te doen geloven dat ze gek waren, wat niet zo was.
De deur ging opnieuw open, de man in het zwarte pak stapte de kamer weer binnen, duidelijk aangenaam verrast door het feit dat hij wakker was geworden, helderder was dan een uurtje geleden.
'Kijk eens aan,' sprak hij. 'Kom maar mee.'
Zonder verder tegen te stribbelen, stond hij op. Het ging beter dan hij verwacht had, het duurde maar een paar seconden om zijn evenwicht te vinden en zijn balans te bewaren en hij liep met de man mee, de deur van zijn kamer viel achter hem weer dicht eens hij buiten was. Het voelde vreemd, op een plek zijn waar je niet hoorde te zijn. De kleren voelden vreemd, alsof ze een soort bijtend zuur waren, maar je geen pijn voelde. Ze voelden alleen benauwd, oncomfortabel.
'Dus, Samuel. Voel je je al beter?' vroeg de man. Als hij zijn gezicht kon zien, zou hij zweren dat er 'ironie' op zijn voorhoofd te lezen stond, in grote en opvallende letters. Misschien zelfs met glittertjes afgewerkt.
'U kent mijn naam,' antwoordde hij, koel en afstandelijk.
'Natuurlijk, je bent hier al een tijdje. Vreemde jongen jij, maar zo ontzettend slim, niet?'
Hij haalde enkel zijn schouders op, al kon de man dat niet zien. Net zoals Kayra, probeerde hij de route zo goed mogelijk te onthouden. Tijdens het wandelen zag hij inderdaad enkele zusters, maar geen patiënten. Ze stonden stil bij een kamer, waar enkel een tafel en stoelen stonden. Kayra's oude kleren lagen op een stoel en een ongemakkelijk gevoel bekroop hem.
'Ga zitten,' zei de man. 'Goed, Sam, als ik je zo mag noemen, je hebt een behoorlijke dosis slaapmiddel gekregen, weet je ook waarom?'
'Omdat ik een bedreiging vorm, omdat dit geen plek voor mij is.'
De man trok een wenkbrauw omhoog, noteerde slordig wat op een blaadje. 'Je vermoordde een zuster, Sam, ze probeerde je te helpen.'
'Helpen,' grinnikte hij. 'Natuurlijk.'
'Goed, Kayra beweerde dat ze lijken hadden gezien. Heb jij die ook gezien?'
'Nee.' Zijn antwoord was kort, bondig. Deels overtuigend.
'Wat heb je dan wel gezien?'
'De buitenwereld.'
'De buitenwereld?' De man keek bedenkelijk voor zich uit, ontweek zijn blik.
'Ja.'
'Je zit hier al een tijdje, Samuel. Een paar dagen, de buitenwereld staat ver van je af. Je hoort daar niet, dit is jouw thuis.'
'Niet alles is wat het lijkt, niet iedereen is wie jij denkt dat hij is, mijnheer -'
'Rondan, dokter Rondan.'
'Mijnheer Rondan, de werkelijkheid is wat je er zelf van maakt.'
De man stond recht, waarna hij zijn voorbeeld opvolgde. 'Interessant gesprek, bedankt daarvoor.'
'Mag ik u nog wat vragen?'
'Natuurlijk.'
'Zijn er nog andere patiënten hier?'
De man knikte. 'Die zal je snel genoeg zien.'
-
Kayra
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:24
Een trui was niet ongewenst, want erg warm was het hier niet. Ze hoopte dan ook van harte dat er niet naar gevraagd zou worden, dat ze het later een keer zou kunnen aantrekken.
Hoewel ze wist dat Samuel gelijk had, wist ze niet of het haar zou lukken. Als er continu tegen haar werd gezegd dat de dingen die zij zag niet klopten, zou ze het waarschijnlijk vanzelf gaan geloven. En ergens zou het beter zijn als zij gek was, dan wanneer die lijken daar de realiteit waren. Kayra zuchtte zacht toen de deur openging, een teken dat Samuel weg moest. Ze wist bijna zeker dat haar hier niet veel zou gebeuren, maar toch was ze bang. Toch vreesde ze dat er iemand langs zou komen in de tijd dat hij weg was.
Ze keek hoe Samuel met de man meeliep, al een stuk beter dan toen hij zijn eerste stappen naar haar bed had gezet. Wat zou hij zeggen? De kans was groot dat Sam hetzelfde gevraagd werd, maar wat als hij aangaf dat hij geen lijken had gezien? Dan had zij waarschijnlijk een groot probleem, omdat zij er net van overtuigd was deze wel gezien te hebben. Het idee van waanbeelden en illusies dat ze volgens hen bezat, zou dan enkel bevestigd worden.
Kayra kwam overeind en besloot om alle kastjes in de kamer door te spitten. Bij alle vier de bedden die er stonden, stond een klein kastje. Er waren slechts twee bedden bezet: die van haar en die van Samuel. Tussen hun bedden stond één leeg bed en naast haar bed stond nog een bed. Er was echter niet veel bruikbaars te vinden in de kastjes. Een niet steriel stuk verband, een pakje met gebruikte pleisters, een paar sombere kleren en een kapotte bril. Kennelijk had ze geluk dat ze een mes had kunnen vinden in het kastje dat bij die van Samuels bed stond, want dat was ook het enige bruikbare verder. Ze ging weer op haar bed zitten en keek de ruimte door. Verder was er niet echt iets wat haar verder zou kunnen helpen. Plotseling vroeg ze zich af waar de toilet was, waar ze hun behoefte zouden moeten doen en waar ze zich konden wassen, want in deze ruimte was niet zo'n plek. Ook konden ze geen eten en drinken krijgen. Iets wat erop duidde dat ze hier weg zouden moeten op sommige tijden.
Kayra ging met haar rug tegen de muur zitten en nam de deken over haar opgetrokken knieën. Ze zou zo aan Samuel wel vragen of ze zijn trui mocht gebruiken, want als ze het nu aan zou doen en die ene man zou meekomen en haar zien in zijn trui, dan zou hij deze ongetwijfeld terugvragen. Dus moest ze nu leven met de dunne stof die over haar benen lag, ter bescherming voor de kou.
Hoewel ze wist dat Samuel gelijk had, wist ze niet of het haar zou lukken. Als er continu tegen haar werd gezegd dat de dingen die zij zag niet klopten, zou ze het waarschijnlijk vanzelf gaan geloven. En ergens zou het beter zijn als zij gek was, dan wanneer die lijken daar de realiteit waren. Kayra zuchtte zacht toen de deur openging, een teken dat Samuel weg moest. Ze wist bijna zeker dat haar hier niet veel zou gebeuren, maar toch was ze bang. Toch vreesde ze dat er iemand langs zou komen in de tijd dat hij weg was.
Ze keek hoe Samuel met de man meeliep, al een stuk beter dan toen hij zijn eerste stappen naar haar bed had gezet. Wat zou hij zeggen? De kans was groot dat Sam hetzelfde gevraagd werd, maar wat als hij aangaf dat hij geen lijken had gezien? Dan had zij waarschijnlijk een groot probleem, omdat zij er net van overtuigd was deze wel gezien te hebben. Het idee van waanbeelden en illusies dat ze volgens hen bezat, zou dan enkel bevestigd worden.
Kayra kwam overeind en besloot om alle kastjes in de kamer door te spitten. Bij alle vier de bedden die er stonden, stond een klein kastje. Er waren slechts twee bedden bezet: die van haar en die van Samuel. Tussen hun bedden stond één leeg bed en naast haar bed stond nog een bed. Er was echter niet veel bruikbaars te vinden in de kastjes. Een niet steriel stuk verband, een pakje met gebruikte pleisters, een paar sombere kleren en een kapotte bril. Kennelijk had ze geluk dat ze een mes had kunnen vinden in het kastje dat bij die van Samuels bed stond, want dat was ook het enige bruikbare verder. Ze ging weer op haar bed zitten en keek de ruimte door. Verder was er niet echt iets wat haar verder zou kunnen helpen. Plotseling vroeg ze zich af waar de toilet was, waar ze hun behoefte zouden moeten doen en waar ze zich konden wassen, want in deze ruimte was niet zo'n plek. Ook konden ze geen eten en drinken krijgen. Iets wat erop duidde dat ze hier weg zouden moeten op sommige tijden.
Kayra ging met haar rug tegen de muur zitten en nam de deken over haar opgetrokken knieën. Ze zou zo aan Samuel wel vragen of ze zijn trui mocht gebruiken, want als ze het nu aan zou doen en die ene man zou meekomen en haar zien in zijn trui, dan zou hij deze ongetwijfeld terugvragen. Dus moest ze nu leven met de dunne stof die over haar benen lag, ter bescherming voor de kou.
-
Samuel
- Site Admin
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:02
De weg terug legden ze stilzwijgend af, geen van hen beide zei een woord en om eerlijk te zijn voelde hij ook geen intentie tot praten. Naar zijn weten had hij genoeg gesproken, tegen de man alleszins. Hij was dan ook blij dat ook de dokter geen behoefte meer voelde tot het stellen van meer vragen of het voeren van een gesprek. De weg terug besteedde hij zijn aandacht aan punten die hij zou herkennen en hij vond er enkele, maar hij zocht ook sporen van andere patiënten, die hier niet te vinden waren. Misschien was dit een andere etage, dat zou ook het gebrek aan sanitair verklaren. Het was goed mogelijk dat die kamer een tijdelijke plek was en ze binnenkort ergens anders zaten, waar inderdaad ook andere patiënten waren.
Toen er geen verdere herkenbare punten meer overbleven, waren ze bij zijn kamer aangekomen, waar Kayra die met een dun laken tegen de muur zat. Het laken kon de kilte die overheerste in deze kamer niet tegenhouden, wat duidelijk te zien was aan Kayra, die slechts een dun jurkje ter beschikking had op het laken na.
'Samuel,' sprak de man. 'Ik geloof dat ik jouw oude kleren nog niet mee heb gekregen.
'Jawel, die heeft Kayra u meegegeven,' antwoordde hij.
De man keek bedenkelijk de kamer door, waarna hij knikte. 'Goed dan,' mompelde hij, waarna de deur weer op slot ging. Hij keek bezorgd naar Kayra, waarna hij de trui uit het kastje haalde en deze op het bed legde. 'Trek aan, is vast een stuk beter dan alleen dat jurkje.' Hij zuchtte en ging op het bed naast dat van Kayra zitten eens hij alles van zijn vorige bed gehaald had. 'Ik geloof dat we binnenkort een andere kamer toegewezen krijgen. Ik heb niets anders gezien dan kamers die van het personeel zijn, deze is volgens mij gewoon tijdelijk, voor de nieuwelingen.' Er zat een duidelijke ironie achter zijn laatste woord en zo had hij het ook uitgesproken. Tot die tijd zouden ze het met deze kamer moeten doen, al konden ze de rust die ze voorlopig kregen maar beter gebruiken. Eens ze bij de tussen de andere patiënten zaten, zou er van slapen minder in huis komen. Dit was een plek voor de geestelijk gestoorden. Gegil, gegrom en geschreeuw zouden daarbij ook vaste kost zijn. Het geluid van hoofden die herhaaldelijk tegen een muur gestoten werden - of welk lichaamsdeel dan ook - zouden de nachtrust ook kunnen verstoren. Hij zuchtte toen hij beter ging zitten en hij streek met zijn hand over zijn voorhoofd. Hij was nog behoorlijk uitgeput van de medicatie, maar hij wilde er niet aan toegeven. Hij had geen zin om wakker te worden in het onbekende, niet wetende wat er zou gebeuren. Hij hoopte alleen maar dat de alarmbel al beginnen rinkelen was bij mensen die op een hele andere plek waren dan deze.
Toen er geen verdere herkenbare punten meer overbleven, waren ze bij zijn kamer aangekomen, waar Kayra die met een dun laken tegen de muur zat. Het laken kon de kilte die overheerste in deze kamer niet tegenhouden, wat duidelijk te zien was aan Kayra, die slechts een dun jurkje ter beschikking had op het laken na.
'Samuel,' sprak de man. 'Ik geloof dat ik jouw oude kleren nog niet mee heb gekregen.
'Jawel, die heeft Kayra u meegegeven,' antwoordde hij.
De man keek bedenkelijk de kamer door, waarna hij knikte. 'Goed dan,' mompelde hij, waarna de deur weer op slot ging. Hij keek bezorgd naar Kayra, waarna hij de trui uit het kastje haalde en deze op het bed legde. 'Trek aan, is vast een stuk beter dan alleen dat jurkje.' Hij zuchtte en ging op het bed naast dat van Kayra zitten eens hij alles van zijn vorige bed gehaald had. 'Ik geloof dat we binnenkort een andere kamer toegewezen krijgen. Ik heb niets anders gezien dan kamers die van het personeel zijn, deze is volgens mij gewoon tijdelijk, voor de nieuwelingen.' Er zat een duidelijke ironie achter zijn laatste woord en zo had hij het ook uitgesproken. Tot die tijd zouden ze het met deze kamer moeten doen, al konden ze de rust die ze voorlopig kregen maar beter gebruiken. Eens ze bij de tussen de andere patiënten zaten, zou er van slapen minder in huis komen. Dit was een plek voor de geestelijk gestoorden. Gegil, gegrom en geschreeuw zouden daarbij ook vaste kost zijn. Het geluid van hoofden die herhaaldelijk tegen een muur gestoten werden - of welk lichaamsdeel dan ook - zouden de nachtrust ook kunnen verstoren. Hij zuchtte toen hij beter ging zitten en hij streek met zijn hand over zijn voorhoofd. Hij was nog behoorlijk uitgeput van de medicatie, maar hij wilde er niet aan toegeven. Hij had geen zin om wakker te worden in het onbekende, niet wetende wat er zou gebeuren. Hij hoopte alleen maar dat de alarmbel al beginnen rinkelen was bij mensen die op een hele andere plek waren dan deze.
-
Kayra
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:24
Ook Samuel kwam weer terug. Heel even kwam het beangstigende idee in haar op dat hij misschien naar een andere kamer gebracht zou worden. Dat zij hier op hem zou blijven wachten, terwijl hij niet terug zou komen. En terwijl ze dat dacht, kwam ze ook tot het besef dat wanneer hij weg was, ze al gauw haar controle verloor over haarzelf. Dat ze dan binnen de kortste keren paranoia zou zijn.
Zijn smoes was slim. Het was ook vrij logisch als zij de kleren aan hem had meegegeven, maar zij wist dat het niet geval was en dat hij de trui op haar schoot lag toen de man vertrokken was, bewees haar gelijk. Dankbaar keek ze hem aan, waarna ze zijn shirt aantrok en zich vrijwel meteen liet verwarmen door de stof. Het was nog een heel klein beetje warm geweest van Samuels lichaam, wat nu prettig haar huid verwarmde.
Ze keek op bij zijn woorden. Een conclusie die zijzelf ook had kunnen leggen, als ze beter had nagedacht. Ze had wel opgemerkt dat er hier weinig mensen waren, dat ze geen sanitair hadden. Alleen de conclusie dat ze ergens anders naartoe zouden gaan, had ze nog niet gelegd. Een conclusie waar ze niet geheel blij mee was. Wat als ze echt ergens anders naartoe gingen. Niet alleen een andere verdieping, maar ook een ander gebouw? Dan waren ze al helemaal niet terug te vinden. Sterk nog, wat als er onderscheidt werd gemaakt in geslacht en diagnose? Zijn diagnose zou vast en zeker anders zijn dan het hare en ook was hij van het andere geslacht. Ze kon goed begrijpen dat ze mannen en vrouwen van elkaar weg hielden, in een gekkenhuis wist je echter nooit wat er ging gebeuren als je dat níet deed. Daarom vroeg ze hem om een belofte te maken, eentje die hij waarschijnlijk niet eens zou kunnen maken. 'Samuel, wil je mij beloven dat we zoveel mogelijk bij elkaar blijven?' Ze had hem nodig. Het vertrouwen van iemand die bij je was. Bovendien merkte ze dat hij op haar lette, dat hij haar beschermde. Want dat was wel wat hij had bewezen. Eerst had hij haar instinctief achter zich geduwd toen de dokter was verschenen. Daarna had hij haar het mes overhandigd en haar verteld hoe ze het zou kunnen gebruiken. Net gaf hij haar zijn trui, omdat hij had kunnen zien dat ze het koud had. Ze zou willen dat ze voor hem hetzelfde kon doen, maar voor nu leek ze behoorlijk nutteloos.
Zijn smoes was slim. Het was ook vrij logisch als zij de kleren aan hem had meegegeven, maar zij wist dat het niet geval was en dat hij de trui op haar schoot lag toen de man vertrokken was, bewees haar gelijk. Dankbaar keek ze hem aan, waarna ze zijn shirt aantrok en zich vrijwel meteen liet verwarmen door de stof. Het was nog een heel klein beetje warm geweest van Samuels lichaam, wat nu prettig haar huid verwarmde.
Ze keek op bij zijn woorden. Een conclusie die zijzelf ook had kunnen leggen, als ze beter had nagedacht. Ze had wel opgemerkt dat er hier weinig mensen waren, dat ze geen sanitair hadden. Alleen de conclusie dat ze ergens anders naartoe zouden gaan, had ze nog niet gelegd. Een conclusie waar ze niet geheel blij mee was. Wat als ze echt ergens anders naartoe gingen. Niet alleen een andere verdieping, maar ook een ander gebouw? Dan waren ze al helemaal niet terug te vinden. Sterk nog, wat als er onderscheidt werd gemaakt in geslacht en diagnose? Zijn diagnose zou vast en zeker anders zijn dan het hare en ook was hij van het andere geslacht. Ze kon goed begrijpen dat ze mannen en vrouwen van elkaar weg hielden, in een gekkenhuis wist je echter nooit wat er ging gebeuren als je dat níet deed. Daarom vroeg ze hem om een belofte te maken, eentje die hij waarschijnlijk niet eens zou kunnen maken. 'Samuel, wil je mij beloven dat we zoveel mogelijk bij elkaar blijven?' Ze had hem nodig. Het vertrouwen van iemand die bij je was. Bovendien merkte ze dat hij op haar lette, dat hij haar beschermde. Want dat was wel wat hij had bewezen. Eerst had hij haar instinctief achter zich geduwd toen de dokter was verschenen. Daarna had hij haar het mes overhandigd en haar verteld hoe ze het zou kunnen gebruiken. Net gaf hij haar zijn trui, omdat hij had kunnen zien dat ze het koud had. Ze zou willen dat ze voor hem hetzelfde kon doen, maar voor nu leek ze behoorlijk nutteloos.
-
Samuel
- Site Admin
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:02
Hij merkte dat hij het zelf ook niet al te warm had, maar eens hij onder het laken lag, was het wel doenbaar. Hij was wel opgewassen tegen kilte, voorlopig toch nog. Misschien dat het later warmer werd, in andere kamers. Of net niet. Voorlopig was het oké, voor hem. Hij hoopte dat Kayra genoeg had aan de trui en het laken. Hij ging op zijn zij liggen, zodat - wanneer ze sprak - hij haar toch nog kon aankijken, uit beleefdheid, wat dan ook. Uiteindelijk sprak ze ook, of vroeg ze iets. Het zat er een beetje tussenin.
'Ik kan niets beloven, niet hier,' mompelde hij. 'Maar ik kan het wel proberen, wat ik ook zal doen. Als er iemand is die ik kan vertrouwen, ben jij het.' Het zou sowieso niet van pas komen als ze elkaar uit het oog zouden verliezen. Ze was de enige die helder was, die helder kon blijven. Hij kon niets beloven, omdat hij niet wist wat er hierna zou gebeuren. Het zou fijn zijn mochten ze samenblijven, maar zij hadden het lot niet in handen. Misschien was het een luxe die ze zich niet konden veroorloven.
Hij voelde hoe hij langzaam maar zeker slaperig werd, misschien nog deels door de medicijnen en de tocht naar de 'verhoorkamer' en weer terug. 'Ga je kunnen slapen, denk je?' vroeg hij zachtjes. Hij wilde niet slapen als zij wakker was, omdat ze misschien nood had aan iemand om haar bij zinnen te houden. Wist hij veel, hij kende Kayra net zo min als de man die haar net gesproken had. Dit was waarschijnlijk het meeste tijd dat hij ooit had gespendeerd met haar. 'Ik ben best moe, zeg maar.' Hij glimlachte voorzichtig, waarna hij in een comfortabelere houding trachtte te gaan liggen, voor zover dat mogelijk was. De bedden waren niet de meest comfortabele bedden die iemand zich kon wensen. Goed, dat moest hij ook niet verwachten op een plek zoals deze. Hier was - logischerwijs - niets comfortabel.
'Ik kan niets beloven, niet hier,' mompelde hij. 'Maar ik kan het wel proberen, wat ik ook zal doen. Als er iemand is die ik kan vertrouwen, ben jij het.' Het zou sowieso niet van pas komen als ze elkaar uit het oog zouden verliezen. Ze was de enige die helder was, die helder kon blijven. Hij kon niets beloven, omdat hij niet wist wat er hierna zou gebeuren. Het zou fijn zijn mochten ze samenblijven, maar zij hadden het lot niet in handen. Misschien was het een luxe die ze zich niet konden veroorloven.
Hij voelde hoe hij langzaam maar zeker slaperig werd, misschien nog deels door de medicijnen en de tocht naar de 'verhoorkamer' en weer terug. 'Ga je kunnen slapen, denk je?' vroeg hij zachtjes. Hij wilde niet slapen als zij wakker was, omdat ze misschien nood had aan iemand om haar bij zinnen te houden. Wist hij veel, hij kende Kayra net zo min als de man die haar net gesproken had. Dit was waarschijnlijk het meeste tijd dat hij ooit had gespendeerd met haar. 'Ik ben best moe, zeg maar.' Hij glimlachte voorzichtig, waarna hij in een comfortabelere houding trachtte te gaan liggen, voor zover dat mogelijk was. De bedden waren niet de meest comfortabele bedden die iemand zich kon wensen. Goed, dat moest hij ook niet verwachten op een plek zoals deze. Hier was - logischerwijs - niets comfortabel.
-
Kayra
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:24
Hij had een punt. Zolang ze hier zaten was geen van hen in staat om een belofte te maken. Het was ook zeer onwaarschijnlijk dat ze haar en Sam bij elkaar hielden, want dat hield hen sterker. Of nou ja, het hield haar sterk. Ze verwachtte dat Samuel beter in staat was zich staande te houden, dan zij. Als ze slim waren, scheidde ze haar van hem, dan zou ze ongetwijfeld binnen de kortste keren écht gek zijn, zoals iedere andere patiënt hier. Toch hoopte dat ze niet zo snugger waren om die stap te nemen. De woorden van Samuel zorgden echter wel voor wat geruststelling. Hij zou wel zijn best doen dat te laten gebeuren. Bovendien was ze blij dat hij haar vertrouwde. In haar leven was ze dat namelijk ook vaak genoeg niet geweest.
Ze merkte dat hij moe was, dat hij moeite had met het openhouden van zijn ogen. De vraag die hij stelde was dan ook niet geheel onverwachts, al was ze wel verbaasd door het feit dat hij zich afvroeg of zíj ook zou kunnen slapen. Misschien moest ze voorstellen om ook wakker te blijven, zodat één van hen in de gaten kon houden wat er gebeurde, maar ze wist dat die beslissing onverstandig zou zijn. Ze zou haarzelf kapot maken met de gedachten die dan in haar op zouden komen. Kayra nam een zo goed mogelijke houding aan om in slaap te komen en keek nog even opzij toen ze antwoordde. 'Ja, moet lukken.' Ze wenste hem geen goede nachtrust (als het al nacht was), aangezien dat toch niet zou lukken. De bedden waren alles behalve comfortabel en met de zorgen die hij ongetwijfeld ook zou hebben, was een goede nachtrust bijna onmogelijk. Hoewel ze had willen wachten op een antwoord, was zijzelf al behoorlijk snel ingedut. Kennelijk was ze vermoeider dan ze had gedacht.
Haar droom kwam al gauw om de hoek kijken. Een droom die direct voor verwarring zorgde. Ze bevond zich in de woonkamer van Elliot, één van hun o zo lieve vriendjes. De anderen zaten er ook. Naast haar stond Samuel, met zijn mondhoeken licht omlaag gezakt.
'Dus jullie hebben geen foto?' vroeg Elliot afkeurend, met één wenkbrauw opgetrokken.
'Nee.'
'Hoe weten we dan of jullie daar wel echt zijn geweest?'
'Door ons te geloven op ons woord,' antwoordde Kayra.
Elliot trok zijn wenkbrauw op en richtte zijn aandacht toen op de anderen, iets wat Samuel de gelegenheid gaf om haar apart te nemen. Ze stonden in de gang en hij zorgde ervoor dat ze tegen de muur aanstond toen hij tegen haar sprak.
'Het is beter als we ze de foto niet laten zien. Ze zullen flippen.'
Ze begreep er niets van en toch knikte ze. Bang om anders dom over te komen. En op dat moment deed hij iets heel on-Samuel-achtigs. Hij duwde haar zacht tegen de muur en boog zich naar haar toe. Toen zijn lippen op de hare lagen, begon haar hart ook daadwerkelijk sneller te kloppen. Ze genoot van de aanraking, terwijl ze de jongen amper kende.
Hij liet haar los, draaide zich zonder iets te zeggen om en liep de kamer weer aan. Iets wat haar droom de gelegenheid gaf om opnieuw te veranderen.
Ze merkte dat hij moe was, dat hij moeite had met het openhouden van zijn ogen. De vraag die hij stelde was dan ook niet geheel onverwachts, al was ze wel verbaasd door het feit dat hij zich afvroeg of zíj ook zou kunnen slapen. Misschien moest ze voorstellen om ook wakker te blijven, zodat één van hen in de gaten kon houden wat er gebeurde, maar ze wist dat die beslissing onverstandig zou zijn. Ze zou haarzelf kapot maken met de gedachten die dan in haar op zouden komen. Kayra nam een zo goed mogelijke houding aan om in slaap te komen en keek nog even opzij toen ze antwoordde. 'Ja, moet lukken.' Ze wenste hem geen goede nachtrust (als het al nacht was), aangezien dat toch niet zou lukken. De bedden waren alles behalve comfortabel en met de zorgen die hij ongetwijfeld ook zou hebben, was een goede nachtrust bijna onmogelijk. Hoewel ze had willen wachten op een antwoord, was zijzelf al behoorlijk snel ingedut. Kennelijk was ze vermoeider dan ze had gedacht.
Haar droom kwam al gauw om de hoek kijken. Een droom die direct voor verwarring zorgde. Ze bevond zich in de woonkamer van Elliot, één van hun o zo lieve vriendjes. De anderen zaten er ook. Naast haar stond Samuel, met zijn mondhoeken licht omlaag gezakt.
'Dus jullie hebben geen foto?' vroeg Elliot afkeurend, met één wenkbrauw opgetrokken.
'Nee.'
'Hoe weten we dan of jullie daar wel echt zijn geweest?'
'Door ons te geloven op ons woord,' antwoordde Kayra.
Elliot trok zijn wenkbrauw op en richtte zijn aandacht toen op de anderen, iets wat Samuel de gelegenheid gaf om haar apart te nemen. Ze stonden in de gang en hij zorgde ervoor dat ze tegen de muur aanstond toen hij tegen haar sprak.
'Het is beter als we ze de foto niet laten zien. Ze zullen flippen.'
Ze begreep er niets van en toch knikte ze. Bang om anders dom over te komen. En op dat moment deed hij iets heel on-Samuel-achtigs. Hij duwde haar zacht tegen de muur en boog zich naar haar toe. Toen zijn lippen op de hare lagen, begon haar hart ook daadwerkelijk sneller te kloppen. Ze genoot van de aanraking, terwijl ze de jongen amper kende.
Hij liet haar los, draaide zich zonder iets te zeggen om en liep de kamer weer aan. Iets wat haar droom de gelegenheid gaf om opnieuw te veranderen.
-
Samuel
- Site Admin
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:02
Wonder boven wonder had de nacht hem deugd gedaan, al was de ochtend een stuk slechter begonnen dat hij gehoopt had. De flikkerende tl-buizen hadden hem gewerkt, waardoor hij kermend zijn hoofd in zijn kussen drukte, alsof dat ook maar iets zou helpen. Als hij de nodige middelen had gehad, had hij ze eigenhandig van het plafond gehaald. Hij keek overigens ook even opzij, maar daar zag hij alleen maar een Kayra die een stuk vaster leek te slapen dan hij. De nacht was goed verlopen, aangezien ze hier beiden nog lagen. Hij wreef in zijn ogen, waarna hij rechtop ging zitten. Alle zwakheden die hij gisteren nog voelde, waren verdwenen. Dat betekende dat het spul waarmee ze hem eerder geïnjecteerd hadden, uitgewerkt was. Het duurde echter niet lang voordat zijn moment van rust onderbroken werd door twee mensen die de kamer binnenkwamen.
'Goedemorgen, ik hoop dat jullie goed geslapen hebben,' mompelde één van de twee personen, dat overigens een vrouw was. Aan haar zijde stond een man. Zijn blik ging meteen naar Kayra, die zijn trui nog droeg, wat op zou vallen eens ze dichterbij zouden komen. Samuel knikte, waarna hij het duo ietwat nerveus aankeek. 'Wij gaan jullie begeleiden naar een nieuwe kamer, bij de andere patiënten van dit instituut.'
Hij beet even op zijn lip, waarna hij nog een blik opzij wierp. 'Is het niet beter om te wachten tot Kayra wakker is?' vroeg hij, waarna hij de twee strak aan keek.
'Natuurlijk,' antwoordde de man. 'Als jullie klaar zijn, mogen jullie naar buiten komen. We wachten daar op jullie.'
Hij knikte, waarna het duo de deur uitliep en deze weer dichtging, maar niet op slot. Hij duwde de lakens van zich af, waarna hij zijn hand door zijn haar haalde - dat tijdens de nacht heel wat anders was gaan zitten dan eerder - en liep naar Kayra's bed toe, waar zij nog lag te slapen. Even aarzelde hij, waarna hij zijn hand zachtjes op haar schouder legde en het meisje een beetje duwde. 'Kayra?' zei hij zachtjes. 'Wakker worden, we worden verplaatst.' Hij sprak stiller dan nodig was, maar hij wilde geen enkel risico nemen. 'Ze staan buiten, dus veel tijd om de nodige spullen te verstoppen en mee te krijgen hebben we niet.' Hij hoopte maar dat ze hem hoorde en zich niet te pletter zou schrikken omdat hij haar op de manier wakker maakte en meteen zijn gezicht moest zien toen ze wakker werd. Ach, het was uiteindelijk wel beter dan dat van die dokter of zuster. Een rilling trok langs zijn ruggengraat naar beneden toen hij aan die twee dacht, waardoor hij zijn hoofd schudde en zich weer met de realiteit bezighield. De realiteit die betekende dat ze hier weg gingen en hun spullen mee moesten krijgen.
'Goedemorgen, ik hoop dat jullie goed geslapen hebben,' mompelde één van de twee personen, dat overigens een vrouw was. Aan haar zijde stond een man. Zijn blik ging meteen naar Kayra, die zijn trui nog droeg, wat op zou vallen eens ze dichterbij zouden komen. Samuel knikte, waarna hij het duo ietwat nerveus aankeek. 'Wij gaan jullie begeleiden naar een nieuwe kamer, bij de andere patiënten van dit instituut.'
Hij beet even op zijn lip, waarna hij nog een blik opzij wierp. 'Is het niet beter om te wachten tot Kayra wakker is?' vroeg hij, waarna hij de twee strak aan keek.
'Natuurlijk,' antwoordde de man. 'Als jullie klaar zijn, mogen jullie naar buiten komen. We wachten daar op jullie.'
Hij knikte, waarna het duo de deur uitliep en deze weer dichtging, maar niet op slot. Hij duwde de lakens van zich af, waarna hij zijn hand door zijn haar haalde - dat tijdens de nacht heel wat anders was gaan zitten dan eerder - en liep naar Kayra's bed toe, waar zij nog lag te slapen. Even aarzelde hij, waarna hij zijn hand zachtjes op haar schouder legde en het meisje een beetje duwde. 'Kayra?' zei hij zachtjes. 'Wakker worden, we worden verplaatst.' Hij sprak stiller dan nodig was, maar hij wilde geen enkel risico nemen. 'Ze staan buiten, dus veel tijd om de nodige spullen te verstoppen en mee te krijgen hebben we niet.' Hij hoopte maar dat ze hem hoorde en zich niet te pletter zou schrikken omdat hij haar op de manier wakker maakte en meteen zijn gezicht moest zien toen ze wakker werd. Ach, het was uiteindelijk wel beter dan dat van die dokter of zuster. Een rilling trok langs zijn ruggengraat naar beneden toen hij aan die twee dacht, waardoor hij zijn hoofd schudde en zich weer met de realiteit bezighield. De realiteit die betekende dat ze hier weg gingen en hun spullen mee moesten krijgen.
-
Kayra
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:24
De rest van haar droom was één grote warboel. Ze bevond zich plotseling weer in het gekkenhuis en rende door een wirwar van gangen. Toch eindigde ook deze droom hetzelfde als de vorige. Overstuur was ze Samuel tegen gekomen en deze keer was zij degene geweest die het initiatief had genomen. Hij had zijn hand op haar schouder gedrukt, iets wat ze in werkelijkheid ook voelde. Gevolgd door de stem van Samuel, die zacht sprak. Ze wilde zich omdraaien, ze wilde mompelen dat ze nog wilde slapen en ze wilde terugkeren in haar droom. Tot de informatie die hij haar gaf tot haar doordrong.
Ze werden verplaatst. Al gauw volgde er meer woorden. Ze hadden weinig tijd om spullen te verbergen die ze nodig hadden. Kort wreef ze in haar ogen, voor ze deze opende en zijn gezicht vlak bij het hare aantrof. Iets wat haar direct liet herinneren aan haar droom. Ze hoopte dat het niet te zien was dat ze gloeide en dat als het wel te zien was, hij zich niets in zijn hoofd haalde. Kort knikte ze, waarna ze overeind kwam. Hoewel ze nog een beetje gammel was omdat ze pas net gewekt was, voelde ze zich nog weer wat beter dan gister. Ze gleed uit bed en wierp direct een blik op haarzelf. Zijn trui. Aha. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen om de mensen buiten te laten wachten, maar het was slim. Anders hadden ze hen dit shirt allang ontnomen. Ze trok het shirt over haar hoofd en vouwde het vervolgens op. Vertwijfeld keek ze naar het shirt en daarna naar Samuel. Zouden ze het opmerken wanneer hij het shirt onder zijn kleren aan zou trekken? Waarschijnlijk was het wel te zien, maar of ze het echt zouden opmerken, was een volgende vraag. Een andere optie om het mee te sprokkelen wist ze niet. 'Eh, kun je dit onder je kleren aantrekken? Of valt dat te veel op, denk je?' Ze gaf hem de trui, waarna ze naar het mesje keek dat in het kastje naast haar bed lag. In tegenstelling tot Samuel, had zij geen schoenen gekregen. Zakken had ze niet. Het enige waarin ze het meisje kon verbergen was haar beha. Iets dat nou niet de beste plek was voor zoiets. Ach, het was een tijdelijke oplossing. Ze moest het er maar mee doen. Ze pakte het mesje en verstopte deze op dezelfde plek als dat ze de dag ervoor had gedaan. 'Moeten we verder nog meer mee?' vroeg ze aarzelend toen ze hem aankeek. Waarom had ze uitgerekend over hém moeten dromen? Het zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde in zijn aanwezigheid. Dat had ze nooit. Zelfs wanneer ze een jongen wel had gezoend, had ze dat gevoel niet.
Ze werden verplaatst. Al gauw volgde er meer woorden. Ze hadden weinig tijd om spullen te verbergen die ze nodig hadden. Kort wreef ze in haar ogen, voor ze deze opende en zijn gezicht vlak bij het hare aantrof. Iets wat haar direct liet herinneren aan haar droom. Ze hoopte dat het niet te zien was dat ze gloeide en dat als het wel te zien was, hij zich niets in zijn hoofd haalde. Kort knikte ze, waarna ze overeind kwam. Hoewel ze nog een beetje gammel was omdat ze pas net gewekt was, voelde ze zich nog weer wat beter dan gister. Ze gleed uit bed en wierp direct een blik op haarzelf. Zijn trui. Aha. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen om de mensen buiten te laten wachten, maar het was slim. Anders hadden ze hen dit shirt allang ontnomen. Ze trok het shirt over haar hoofd en vouwde het vervolgens op. Vertwijfeld keek ze naar het shirt en daarna naar Samuel. Zouden ze het opmerken wanneer hij het shirt onder zijn kleren aan zou trekken? Waarschijnlijk was het wel te zien, maar of ze het echt zouden opmerken, was een volgende vraag. Een andere optie om het mee te sprokkelen wist ze niet. 'Eh, kun je dit onder je kleren aantrekken? Of valt dat te veel op, denk je?' Ze gaf hem de trui, waarna ze naar het mesje keek dat in het kastje naast haar bed lag. In tegenstelling tot Samuel, had zij geen schoenen gekregen. Zakken had ze niet. Het enige waarin ze het meisje kon verbergen was haar beha. Iets dat nou niet de beste plek was voor zoiets. Ach, het was een tijdelijke oplossing. Ze moest het er maar mee doen. Ze pakte het mesje en verstopte deze op dezelfde plek als dat ze de dag ervoor had gedaan. 'Moeten we verder nog meer mee?' vroeg ze aarzelend toen ze hem aankeek. Waarom had ze uitgerekend over hém moeten dromen? Het zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde in zijn aanwezigheid. Dat had ze nooit. Zelfs wanneer ze een jongen wel had gezoend, had ze dat gevoel niet.
-
Samuel
- Site Admin
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 09-04-2014 20:02
Hij mocht van geluk spreken dat ze snel wakker werd en besefte dat als ze iets zouden doen, dat nu moest gebeuren. Vrijwel meteen trok ze zijn trui over haar hoofd, waarna ze deze opvouwde en aan hem gaf. Onder zijn kleding? Hij kon het proberen, aangezien dit shirt wel een beetje ruimer zat. Hij knikte even, waarna hij het hemd van zijn schouders liet glijden. 'Moet lukken.'
Hij trok vervolgens zijn shirt uit, legde dat op het bed en trok zijn eigen trui weer aan, waar Kayra's warmte nog aan vastzat. Eens deze goed zat, trok hij het gekregen shirt er weer overheen, duwde de kraag over zijn trui heen en trok het hemd weer aan. Als ze niet goed zouden opletten, zouden ze er niets van merken. Het mesje dat ze eerder hadden gevonden, stopte Kayra ergens in haar beha, waardoor hij even moest grijnzen. 'Dat is pas risico's nemen,' mompelde hij. Hij keek de kamer door, op zoek naar iets dat eventueel nog van pas kon komen. Hij schudde zijn hoofd toen hij niets zag liggen, waarna zijn blik op de deur viel. Ooit zouden ze wel moeten gaan, dus het was beter dat ze hier niet te lang meer bleven, voordat die mensen buiten ook echt iets zouden gaan vermoeden. Hij zuchtte, liep naar de deur en keek nog even achterom, waarna hij Kayra een knikje gaf en de deur opende. De twee draaiden zich glimlachend om, maar leken niets door te hebben van de extra kledinglaag. Beter.
'Ik hoop dat jullie lekker geslapen hebben,' sprak de man. Samuel keek hem vragend aan, waarna de man enkel glimlachte. Hij was vreemd, maar iedereen die hij hier al had gezien, was vreemd - behalve Kayra dan. Ze hadden allemaal iets waardoor je instincten schreeuwden dat je ervandoor moest gaan. Dat was echter niet zo eenvoudig op dit moment, nu was het beter om te gehoorzamen. Hij keek nog even achter zich, waar Kayra stond en glimlachte even. Om haar gerust te stellen, of iets. Wist hij veel.
Hij trok vervolgens zijn shirt uit, legde dat op het bed en trok zijn eigen trui weer aan, waar Kayra's warmte nog aan vastzat. Eens deze goed zat, trok hij het gekregen shirt er weer overheen, duwde de kraag over zijn trui heen en trok het hemd weer aan. Als ze niet goed zouden opletten, zouden ze er niets van merken. Het mesje dat ze eerder hadden gevonden, stopte Kayra ergens in haar beha, waardoor hij even moest grijnzen. 'Dat is pas risico's nemen,' mompelde hij. Hij keek de kamer door, op zoek naar iets dat eventueel nog van pas kon komen. Hij schudde zijn hoofd toen hij niets zag liggen, waarna zijn blik op de deur viel. Ooit zouden ze wel moeten gaan, dus het was beter dat ze hier niet te lang meer bleven, voordat die mensen buiten ook echt iets zouden gaan vermoeden. Hij zuchtte, liep naar de deur en keek nog even achterom, waarna hij Kayra een knikje gaf en de deur opende. De twee draaiden zich glimlachend om, maar leken niets door te hebben van de extra kledinglaag. Beter.
'Ik hoop dat jullie lekker geslapen hebben,' sprak de man. Samuel keek hem vragend aan, waarna de man enkel glimlachte. Hij was vreemd, maar iedereen die hij hier al had gezien, was vreemd - behalve Kayra dan. Ze hadden allemaal iets waardoor je instincten schreeuwden dat je ervandoor moest gaan. Dat was echter niet zo eenvoudig op dit moment, nu was het beter om te gehoorzamen. Hij keek nog even achter zich, waar Kayra stond en glimlachte even. Om haar gerust te stellen, of iets. Wist hij veel.